Kleine stukjes om te lezen

[p. 74]

Door de grond gaan

Ik zag laatst een neef van mij overlijden. En ik moet zeggen, dan schiet je toch wel even een brok in de keel. Wij met zijn allen om het bed heen en de kerel maar net doen alsof hij van niets weet. Grapjes maken over de verpleegster, een grote blonde met onsamenhangende borsten. Het was hem niet verteld dat hij binnen een paar dagen dood zou zijn, maar toch, als daar ineens grote aantallen oude vrienden om je bed staan dan mag je van een intelligent iemand verwachten dat hij iets gaat vermoeden. Maar nee, maar nee. Hij vertelde nog enkele ongepaste grapjes terwijl ik stond te popelen om hem toe te roepen ‘nog enkele days, broeder’. Ik wil niet ontkennen, misschien wist hij het wèl en was hij bezig dapper te zijn. Hij is nu dood en ik zal er nooit meer achterkomen. Hij was altijd al een pestkop.

Er zijn overigens op het gebied van overlijden gevaarlijke ontwikkelingen gaande. Onlangs las ik dat mannen tegenwoordig 5 jaar korter leven dan een aantal jaren geleden het geval was. We zijn nu teruggevallen tot het niveau van de dertiger jaren. De levenskans was toen natuurlijk geringer omdat er een oorlog zou komen. Ik vraag me af of dat ook nu verdisconteerd is in de berekeningen, alhoewel ik niet begrijp hoe statistici zoiets kunnen voorspellen. Maar we moeten toegeven dat ze in de dertiger jaren gelijk hebben gehad. U weet natuurlijk dat er sterftetabellen zijn. Daaruit kun je van mensen op verschillende leeftijden uitrekenen hoe lang ze gemiddeld nog te leven hebben. Nu is het merkwaardige in deze tabellen dat je ontdekt dat mensen altijd nog ouder kunnen worden dan ze op een bepaald moment zijn. Om een voorbeeld te geven: mensen die nu ongeveer zestig zijn (neem bijvoorbeeld Carmiggelt in gedachten) zullen gemiddeld zo'n 75 jaar worden (vergeet Carmiggelt maar weer). Als iemand eenmaal 75 geworden is heeft hij een levenskans die gemiddeld reikt tot 82, ik noem maar wat. De mensen die er in slagen om 82 te worden kunnen gemiddeld rekenen op nog 4 à 5 jaar. Enzovoorts. Zelfs iemand die 103 is heeft nog levenskans, al neemt die natuurlijk steeds af. Belangrijk is echter dat, hoe oud men ook is, de kans op verder leven nooit nul wordt. Hieruit kan geconcludeerd worden dat verzekeringswiskunde de enige wetenschap is die serieus rekening houdt met de lichamelijke onsterfelijkheid van mensen. Bij het bepalen van de premies houden ze daar kennelijk ook rekening mee.

Ik reed een tijdje geleden op een fiets tegen een verkeersbord aan. Gewoon, ik hing een beetje over het stuur en dacht aan Jan Vlas en ineens, pats, met mijn zijhoofd tegen een schuin over de weg gezakt bord aan. Sinds die tijd denk ik over een heleboel zaken anders. Het is namelijk niet de eerste keer dat de overheid mij dit soort dingen flikt: In de winter zogenaamd vergeten om bepaalde bochten met zand te

[p. 75]

bewerken. Steeds meer auto's door de stad sturen. Agenten leren knuppelen. Artsenopleidingen bemoeilijken. Het zijn allemaal uitvloeisels van de grote angst van onze overheid: dat er straks teveel AOW uitgekeerd moet worden. Ik weet dat ik hier een scherpe beschuldiging uit, maar het moet nu maar eens in de openbaarheid: de overheid heeft er belang bij dat wij niet ouder worden dan 65 jaar. Dat ik tegen het bord opfietste komt omdat ik net zo suffig reed als oude mensen plegen te doen. Let u voortaan maar eens op hoeveel geniepige valstrikken er gespannen zijn waar mensen in de kracht van hun leven geen last van hebben maar wèl de ouderen. Eén voorbeeldje nog: als je vanaf het Leidseplein het Vondelpark in wil, dan moet je een stoplicht passeren dat ongeveer 2 seconden tijd laat om over te steken. Voor oude mensen (juist de groep die graag naar het Vondelpark gaat) is dat gewoon niet te doen. Hoeveel er dáár niet het leven gelaten hebben! En elke keer zo'n 10 á 15 mille verdiend voor de staat aan niet uitgekeerde AOW.

Ik ga nog verder. Het is bekend dat er gloeilampen te maken zouden zijn die eeuwig branden, net zoals er auto's te maken zijn die je niet met één duim in elkaar drukt. Dat gebeurt niet, omdat het de betrokken firma's economisch slecht zou uitkomen. Ook onze grote farmaceutische industrieën werken op basis van het winstprincipe. Wat zou er nu gebeuren als er ooit een medicijn uitgevonden zou worden dat men maar één keer hoefde in te nemen om voorgoed onkwetsbaar te zijn? Denkt u niet dat dat middel in een brandkast zou verdwijnen? En dat een dergelijke maatregel ook door de overheid van harte toegejuicht zou worden? Wie weet bestaat een dergelijk middel al. Een onderzoek is hier wel op zijn plaats, dunkt me, waarbij men dan vooral zal moeten letten op de levensduur van de heren directieleden en commissarissen van de farmaceutische industrieën. Ook mag ik hier wel even opmerken dat belangrijke politici vaak opmerkelijk oud worden. Verder wil ik niets gezegd hebben.