Kleine stukjes om te lezen

[p. 10]

Avond

‘Kukeleku zo kraait de haan,’ zei Henk, ‘ik heb 4 paar schoenen aan.’

Hij kwam de slaapkamer uit en keek met bijziende ogen de kamer rond. ‘2 van stof en 2 van leer.’ Marion zat met de blik vastgenageld aan de televisie en reageerde niet.

‘Hier leg ik mijn zakdoekje neer,’ besloot hij moedeloos, en liet zich zakken op een vrije stoel.

Hij vond zijn bril en keek naar het scherm.

‘Ben ik mijn broeders moeder?’ vroeg een kleine man aan een grote zaal.

‘Nee,’ antwoordde hij zich zelf.

Marion maakte een ongeduldige beweging, en Henk tikte aan.

‘?,’ vroeg hij.

‘Stil nou,’ zei Marion, ‘dit is premier de Jong. Over die duikboten gaat het.’

‘Wat betreft die ontwikkelingslanden,’ zei de man op het scherm, ‘die kunnen de klere krijgen. Hebben we niet 300 jaar ons best gedaan, totdat we tenslotte onze handen ervan af trokken? Stank voor dank krijg je van die mensen.’

Marion gooide een leeg lucifersdoosje naar het scherm. ‘Over het Noorden des lands zegt hij weer niets,’ zei Henk gedienstig, ‘die man draait er altijd om heen.’

‘Het is een klootzak,’ zei Marion, ‘weet je waar hij die duikboten laat bouwen? Niet in Stavoren, niet in Delfzijl, nee in Rotterdam moet het weer gebeuren.’

‘Wat een hufter,’ zei Henk en bevingerde haar blonde arm. Marion kwam uit Friesland.

Er was nu een nieuwe man achter de microfoon verschenen.

‘Mijn fractie is de grootste fractie’ riep hij, ‘mijn fractie is de allergrootste fractie in het land.’

De camera richtte zich op een hooggekuifde man die met trillende handen vanuit de zaal iets riep.

‘Wat is dat voor kinderpraat, geachte afgevaardigde Roemers,’ vroeg de spreker geprikkeld, ‘p van de a, p van de a, p van de b zult u bedoelen, p van de betweters.’

De interrumpant stond zenuwachtig en kwaad op en neer te springen. ‘Trekt u uw broek behoorlijk op, meneer,’ zei de voorzitter, een grijze man, ‘we zitten hier toch al zo in de kruis- en okseldampen.’

‘Ik van de KVP,’ hernam de spreker, ‘sta hier als woordvoerder van de grootste partij. Lekker puh. Wij zijn de grootste in het land. Alle andere zijn kleiner. En niet zo'n klein beetje kleiner, nee, een heel stuk kleiner. Het is goed dat dat even gezegd wordt, en ik kan het niet vaak genoeg herhalen.’ Hij keek slim om zich heen. ‘Ik hoop dat het iedereen duidelijk is.’ Henk haalde het luciferdoosje op en gaf het aan Marion. Het kwam met een harde tik tegen het bijna kale hoofd van de spreker. Ze was rood van opwinding. Hij legde zijn arm om haar heen en voelde onder haar trui. Ze had er niets onder aan en hij befummelde haar grote rechterborst.

[p. 11]

‘Wat betreft die duikboten,’ zei de spreker, ‘sluit ik mij aan bij de ministerpresident. Ben ik mijn moeders loeder?’

Een van de kamerleden stak zijn vinger op. ‘Gaat u maar,’ zei de voorzitter.

De camera volgde de man terwijl hij voorzichtig zijn volle darmen naar achteren vervoerde.

Henk trok Marion de trui over het hoofd. Haar blonde borsten keken onverschillig voor zich uit. Zijn ballen jeukten, hij stond op en ging naar het raam. De stad lag plat op haar rug met de bomen omhoog. Hij trok de gordijnen dicht, draaide zich om, sloeg een roffel op zijn borst, en balde zijn zaad.

‘Zullen we die verdomde televisie afzetten?’ vroeg hij.

‘Eerst krijgen we de reclame nog,’ zei Marion.

Henk trok het lint in haar haar los. Een vrouw verscheen in het beeld, knipoogde naar de kijkers, en keek schalks achterom naar haar man. ‘Dank zij Eurofort bedden moesten wij eerder trouwen dan hij dacht,’ sprak ze.

Henk ging naar de slaapkamer en trok zijn kleren uit. Er kwam een ronkend geslacht tevoorschijn. Hij trok er een condoom overheen en ging naar binnen ‘Feestverpakking,’ zei hij.

Marion keek hem schattend aan en trok een wenkbrauw op.

‘Gezinsverpakking,’ corrigeerde ze.

Henk dacht hierover lang na. Toen versomberde hij, zijn geslacht zakte lusteloos in elkaar.

‘Kom,’ zei hij en trok zijn pyama aan, ‘op de radio is nog een goed programma.’