|
| |
| |
| |
Het Dubbelt Papiere Ploegje,
Den Staet des Nederlands, ofte beschryvinge van den laatsten Oorlog, ende de genadige ende wonderlyke verlossinge van Godt Almagtig over de zelve, als mede de wonder-teekenen Gods, en Nermgloose stonden. Tot opwekkinge voor alle Christene Zielen.
TReurt droevig Nederland, beweent u slegte stonden,
Siet hoe u Godt kastijdt om uwe vuile sonden,
Hy heeft als metter hand sijn Roeden opgeheft,
Waer door hy u gestaeg met sware plagen treft.
Sijn vriendelijk gesigt dat gaet hy als verbergen:
Om dat de menschen zig in sonden haer verergen,
Hier door soo send den Heer sijn plagen op ons af:
So dat men evenstaeg gevoelt een harde straf.
Wat heeft het Nederland een ruimen tijd geleden,
Hoe is 't aen alle kant bevochten en bestreden,
So lang heeft over ons een duistre wolk gegaen,
Van magten die wy niet en konden tegenstaen.
Hadt Godt niet wonderbaer zijn hulp ons gaen bewijsen,
Waer voor men sijnen naem moet loven ende prijsen
Hadt hy ons niet gered door zijne sterke hand:
Wy waren lang vergaen, door 't oorlogs-sweert en brand.
Wanneer op eenen tijd twee magtig Konings Kroonen,
| |
| |
Op Holland quamen aen, om vijantschap te toonen
Om soo het Prinssendom te brengen gantsch tot niet,
En voort te setten uit haer Koninklijk gebied.
Maer neen, d'Alwijse Godt die hare herten kende
Die deed haer met oneer en schande van ons wende:
Die heeft dat moedig heyr, die Koninklijke magt
In Nederland gevoert, uit Nederland gebragt.
Hy liet de Water-vloed wel tot de lippen rijsen,
Maer ging ons niet te min sijn gunste weer bewijsen
Hy heeft ons wel gestraft, gelijk een Vader doet:
Wanneer hy door de tugt sijn hand kastijden moet.
Wat sag men al getreur? wat hoorde men al klagen
Gestadig voor ons oog, in die bedroefde dagen?
Wat wierd'er doen ter tijdt, gelijk ons is bekent,
Al meenig goet mans kint van Maegden ook geschent?
De Vrouwen even self van hare Mans verlaten:
De kind'ren Vaderloos al schreijend' over straten:
Soo datmen gantsch den Staet in droevig wesen sag,
Die 't eenemael als in des vyandt handen lag
Maer ziet het droef geschrey ten Hemel opgetogen,
Dat heeft den goeden Godt ten lesten dus bewogen:
Dat hy uit zijnen throon zag op der aerden neer,
En gaf ons na verdriet zijn segeningen weer,
Was niet het Konings hert van Vrankrijk soo ontsteken,
Als hy quam met zijn magt na Holland toe geweken,
Dat hy volkomen zey, ik zal het doen vergaen,
Soo dat men vragen zal waer Holland heeft gestaen:
En was 't niet na genoeg gekomen met ons allen,
Om in de wreede hand der moordenaers te vallen?
| |
| |
Had Godt niet wonderbaer geholpen onsen staet,
Ag! voor der menschen hulp soo was het al te laet.
Sy hadden nu alree ons vrijheid afgesneden,
Soo menig deftig slot, en sterk gebouwde Steden,
Waer voor ons voorouders hebben gestort haer bloed,
En hebben voor gewaegt haer leven en haer goet.
Waer wasser doen een mensch die ons kon hulpe geven,
Daer 't alles was verwoest, en alles was verdreven
Wanneer den trouwe Leeuw schier op zijn einde was,
Eylaes! geen menschen hulp en quamer toe te pas
Maer hem zy eeuwig lof, die door ons vrome Helden
Ons gunstig heeft bevrijd, die voor ons inden velden
Ten strijden heeft gegaen, 't is door zijn groote kracht
Dat wy getogen zijn uit deze duistere nagt.
Daer toe gaf hy ons volk triomphe na behagen,
Soo dat zy haer vijandt stout onder d'oogen sagen.
Daer toe heeft hy beschikt een Held in als getrou:
Dien dappre Batavier van 't Goei Huis Nassou
Die niet en heeft ontsien te wagen lijf en leven,
By 't blakende Kanon, 't geen 't Aerdrijk dede beven.
Hy was 't die door Gods hulp den vyand overwon,
En die hem heeft vertoont gelijk een Cipion.
Men sag hoe dat hy staeg des vyands magt besnoeyde,
Na dat de witte bloem in Holland stond en bloeyde.
Dies was 't dat hy van Godt met heil gesegent wierd,
| |
| |
In 't hoog en wigtig Ampt, het geen hy heeft bestierd.
Hoe hoort men niet gestaeg sijn hert dit in te prenten
Des Heeren milde gunst en ook zijn drijgementen
Hoe hy ons kan voor vier en water doen vergaen
En hoe hy weder ons kan helpen op de baen.
Maer wat is 't of ons Godt dees weldaet gaet betoonen,
Waer is dog eenig goet waer mede wy 't beloonen:
Want even als de roe een weinig is van 't gat,
So gaen de menschen weer haer oude karrepat.
Gelijk wy even zien in dees bedorve eeuwen,
Dat onse sonden zelfs tot in den Hemel schreeuwen.
Hier door zo komt ons toe de plagen die men siet,
En die gantsche Land met droefheid ook geniet,
Schoon God met Oorlogs-ramp ons niet en komt verstoren
Nog ziet men echter wel de stralen van zijn tooren,
Hy beeld genoegsaem uit de teijkens van zijn hand
Waer me hy zeggen wil: bekeert, o Nederland.
Maer, laes! des menschen hert is gantschelijk onbewogen,
En word niet uit den slaep der sonden opgetogen,
Schoon dat hy menigmael Gods wonder werken ziet,
Hy stopt zijn ooren toe, of hy en acht het niet.
Doet hy niet dikmael ons sijn wonderheden blijken,
Soo wel in Nederland als ook in and're Rijken,
Daer hoort men van een storm, waer door het aerdrijk sugt:
Dan toond hy eens een heyr van Legers in de lucht:
Dan doet hy door de Zee de Landen onder spoelen,
Om ons sijn staende hand daer door te doen gevoelen:
| |
| |
Dan is 'er eens een Dorp of Stad door vyer vergaen,
Verplettert en vergruist door hevig Donder slaen.
En is 't niet Godes hand die op ons neer komt dalen,
Waer van men schrikken moet wanneer men 't hoord verhalen,
Wel is 't geen schand dat het menschelijk geslacht
Dees dingen hoord en ziet en 't selve niet en agt.
Nog werd'er boven dien dit lastig pak bevonden,
Een gantsch bedroefden staet van Neringloose stonden,
In welke men ook klaer als met sijn handen tast
Dat Godt niet laten wil ons hert aen d'aerde vast.
Wat was het Nederlant een kleijnen tijd voorleden?
Wat was 't een lust-prieel vol overvloedigheden?
Men quam van alle kant, een yder sprak 'er van
De waren voeren staeg ons Steden of en an.
Maer ziet eens hoe het nu op heden is gelegen,
Nu dat hen Godt ontrekt sijn gunst en milden segen
De Nering die wel eer een yder heeft behaegt,
Die is gelijk het schijnd de Landen uitgevaegt.
De Koopman staet en siet belemmert met zijn Waren,
Schoon hy 'er duisentmael ter Markt me wilde varen.
Den Huisman die wel eer in lust en weelde sat,
Die zit nu vast en treurt, en maekt zijn oogen nat.
De schaam'le Gemeent' geplaegt aen allen zijden,
En soo heeft yder een het in het zijn te leiden,
Soo is den gantschen staet vol droefheid en ellent.
En wanneer 't einden zal is Godt alleen bekent.
Dog gy, o Nederland, wilt tot u Hoeder treden,
| |
| |
Omhelst zijn hoogen Troon met smeekende gebeden,
Hebt gy aen hem misdaen zoo neemt tot hem u keer,
Sijn uwe sonden groot, sijn goedheid is nog meer
Wilt gy als Ninive u sondig leven staken,
Gy sult beneffens hare zijn gunst en liefde smaken:
Betrouwt te gener tijd op uwe Aerdsche magt,
Want die is al te broos en van te kleinen kragt;
Maer steunt op hem alleen die 't alles kan verbreken,
Die 't Konings herte neijgt gelijk als water-beken,
Die 't volk van Israel sijn heil en liefde schonk,
Die gingen door het Meyr daer Pharo in verdronk.
Dan sult gy wederom in overvloet floreren,
Dan sal het Nederlandt eens weder triumpheren.
't Is Godt den Heer alleen die u de straffe gaf,
En die, als 't hem belieft, kan nemen weder af.
Wel nu dan tot besluit, o Nederlandse palen,
Ik wensch dat beter tijd op u mag nederdalen,
Betrouwt op Godt alleen, en niet op 't Aerdsche goet,
Want alles wat men ziet en is maer Eb en vloed.
|
|
Auteursrechtvrij