Dichterlyke mengelingen

[p. 31]

Aen Eliza.

Eliza, staek dat knagende geween,

En schep toch troost in 't schikkend alvermogen;

Op aerde vliegt het al als nevel heên,

Oprechte rust bewoont slechts hoogre bogen.

Wy, die, als mieren, slaven om wat brood,

Dat onze smart nog meer en meer komt voeden,

Waer vinden wy onz' rust, dan in den dood!

Het leven is een zee, steeds aen het woeden.

[p. 32]

 

Is 't niet het lot van al wat aêmt en leeft,

 

Eens van het stof der aerde zich te ontbinden,

 

En hooger, in het ryk dat om ons zweeft,

 

En waer genot en ware rust te vinden?

 

 

 

Staek dan, Eliza, staek dan uw geween,

 

En vliegen wy gepaerd langs hoogre kringen;

 

Is er vermack in aerdsche vreugde? neen,

 

Want aerdsche vreugd vergaet, als stervelingen.

 

 

 

Ja, 't is ons lot! natuer, die 't alles schikt,

 

Maekt en verbreekt, doet rotsen nederstorten;

 

Slechts onze ziel, aen de eeuwigheid gestrikt,

 

Voelt door den dood haer bange smart verkorten.

 

 

 

Neem dan geduld, Eliza, neem geduld,

 

De gramme God, die u zoo fel doet lyden,

 

Roept, 'k hoor het, minzaem uit: ‘beproef gy zult

 

U destemeer in jonger dag verblyden.

 

 

[p. 33]

 

Gy zult 't verlies, dat u thans ween en doet,

 

Vergoed zien met een gift, die hier op aerde

 

Geen menschenhand, geen rykdom, geld, noch goed

 

Verschaft, want wonder groot is hare waerde.

 

 

 

Licht daer dat hart van levenskracht beroofd,

 

Nog zie 'k er een van zuivre liefde vloeyen

 

Tot u; het vuer, daer in dat hart gedoofd,

 

Gaet in een hart, dat steeds voor u zal gloeyen.’

 

 

 

Neem dan geduld, Eliza, neem geduld,

 

De gramme God, die u zoo fel doet lyden,

 

Roept, 'k hoor het, minzaem uit: ‘beproef gy zult

 

U destemeer in jonger dag verblyden.’