Dichterlyke mengelingen
(1833)–J.F.C. Verspreeuwen–
Auteursrechtvrij
[pagina 26]
| |
[pagina 27]
| |
Ja, het daelde, vol van vreugde,
Vol van iever vloog het rond,
En het tuimelde, als de leeuwrik,
Van den hemel naer den grond.
En het steeg weêr; als het pyltje.
Dat de forsche pees met vlucht
Tot onzichtbre hooge streken
Fluitend voortdryft door de lucht.
Ach! wat schrik! daer hangt een Sperwer,
Die met open klaeuwen wacht,
En met ongenadige oogen
Naer 't onnoozel Duifje smacht
Keer, ô Duifje! vlucht; ô Duifje!
Was 't geroep van ieder een;
En de Sperwer greep het Duifje,
En het Duifje stierf met een.
| |
[pagina 28]
| |
Krassend vloog hy op het hoogste
Van een gulden torenkruis,
En ontpluimde 't lieflyk Duifje,
Zoo onnoozel en zoo kuisch.
Wreede Sperwer! wreede Sperwer!
Neen, gy spaerde de onschuld niet;
Denkt gy dat het oog uws konings
Minzaem op uw woede ziet?
Wreede Sperwer! wreede Sperwer!
Neen, gy spaerde de onschuld niet;
En gy weet niet dat uw honing
Toornig op uw wreedheid ziet!
Maer, op eens, de donder knalde
En de bliksem schoot zoo zeer -
Ylings op de torennaelde
En de Sperwer zonk ter neêr.
| |
[pagina 29]
| |
En het Duifje, 't lieflyk Duifje
Viel verscheurd op 't jeugdig gras,
En de Sperwer kreeg in 't vallen
Van de Raef een naer gekras.
Heel 't gehucht kwam zaêm geloopen
Met de tranen in het oog,
En bewonderde het Duifje,
Dat zoo dartiend onlangs vloog.
Maer, zy weenden, toen zy hoorden,
Dat 't een kleintje pas bezat
Dat al siddrende in zyn nestje
Om het azend voedsel bad.
Lieflyk Duifje, sprak een meisje,
Offer der onnoozelheid,
Ach! hoe vele meisjes vallen
Offers van hun dartelheid.
| |
[pagina 30]
| |
En zy graefde in 't gras een putje,
Plukte een roosje eerbiedig af,
‘Duifje, sprak ze, les der meisjes,
Slaep hier rustig in dit graf.’
|
|