Op wandel

[p. 76]

IX. Ursenie.

Zij maakt scapuliers.

Ik wilde wel dat gij ze eens tegenkwamet, die straatoude jonge dochter. Gij zoudt een stondeken blijven staan en ze genegen bezien.

Zij is schoon!

Zij heeft een rond gezichtjen, nauwlijks gerimpeld, maar geheel gerimpeld in kleene lichtteekenende rimpelkes; een schoon rond voorhoofd, met zilverblonde hairenkroone wederzijds plat gestreken en met hier en daar een frieselinkske dat uitspringt. Zij heeft blauwe oogen; blauw! zulk donker helder stralend blauw, dat niemand, nooit, uit zulk staalblauw, zooveel goedheid heeft zien stralen. Zij heeft eenen fijnen neus van waar twee diepe bogen, netgeteekend, plooien rond haren mond die zoetjes mon-

[p. 77]

kelten tusschen hare goede lippen nog witte tanden toogt. Dat gezichtjen heeft voor krans een fijngepijpte zwarte muts van drij pijpreken.

Zij draagt een zwarten schouderdoek dofgeblomd; een eenvoudig bruin katoenen kleed, onder zwarte schorte. Net!

Haar huiseken staat onder den toren, en daar woont zij met haren broeder, Laarke, die nog acht of negen jaar ouder is als zij: Sneeuwwit, dobbel, kort van asem; met even blauwe oogen, en altijd welgezind.

Zij bezorgt Laarken, als Laarke zorge noodig heeft.

Daarbuiten kome ik ze somtijds tegen, geheel raar, op de straat. Zij stapt voorzichtjes voort, het hoofd lichtelijk gebogen. Zij groet mij eenvoudig en schoon, als met eenen glans door haar wezen; ‘Goendag, M^r de Pastor.’ Zij gaat naar de kerk, of naar de zieken.

Want ja, zij gaat naar de zieken en bezorgt ze.

Zij blijft erbij omtrent geheel den dag, en zit bij het bedde, en geeft den zieke wat hij kan noodig hebben van ate of drank of medecyne. Zij doffelt het deksel wat toe, en

[p. 78]

spreekt zoetjes een genegen woord vol hope en godsvrucht, en monkelt eens door liefderijke oogen, en knikt, en zit weêr, en maakt scapuliers neerstig voort.

Zij staat op van haren stoel en, ongemerkt, zonder gerucht te maken of veel te roeren, gaat zij eens stillekes rond door het huis, zet eenen stoel op zijne plaats, draagt een kommeke of schotelken naar het waschhuis, vaagt met den doek dresse of kaafberd af, en gaat weêr zitten, en naait neerstig voort aan haar scapuliers.

Zij wint daarmede vier ‘dikke’ daags, veertig centimen!

Alle zieken hebben ze geern bij hen;

Alle menschen zien ze geern in huis.

Zij is goed!

Van niemand en spreekt zij kwaad. - Voor de goede christelijke menschen staat zij in bewondering, ‘en dat ze toch zoo brave zijn en zoo christelijk en zoo goed voor den armen, in den duik, maar zij weet het wel’; Voor den werkenden man en burger die min naar de kerk gaat, peist zij luide de reden: ‘Zij moeten toch zoo werken om aan den kost te geraken, en ze zijn zoo neerstig, en ze hebben zooveel bezigheden en ze kwijten

[p. 79]

toch hunne plichten wel;’ en van dien ouden dronkaard daar, die 't al verdrinkt en huis en strate stoort: ‘het is toch zoo jammer, het is zulk een arme dompelaar; en hij en weet van niet beters, en 't is ongelukkig genoeg, en hij heeft nog een goed hert!’

Maar ook als de dronkaard of entwaar een bedronken kwade jonkheid haar tegenkomt: hij tracht recht te gaan, en zwijgt, en kijkt naar den grond, en zegt zoetjes en half beschaamd: ‘dag Ursenie’.

Zij is goed!

Zij maakt scapuliers te huis of bij de zieken, altijd voort; en leest ondertusschen hare gebeden.

Hare gebeden!

Hare gebeden zijn een genegen prevelen, waar één gedacht en één gevoelen door straalt: God is goed, en wij moeten Hem beminnen!

In dat gevoelen ontwekt zij 's morgends en doet haar gebed met het herte vol dank, ‘dat God haar nog dezen schoonen dag verleent.’ - Zij gaat naar de kerk en kan altemets te communie gaan! en ingetogen en verslonden blijft zij bachten dien tweeden pilaar zitten

[p. 80]

‘niet wetende waar zij dat van God verdiend heeft, van alzoo, bij de kerk te mogen wonen en haar hert voldoen, in haren ouden dag.’ Zij bidt den dag door stillekes, en zonder haaste; en 't is gelijk een gedurig genegen welgezinde dankbaar-zijn jegens God en O.L. Vrouw, tot dat de avond valt. - 't Wordt te donker en zij en ziet het niet genoeg meer om aan de scapuliers te werken, en 't is paternostertijd. Wat later, eer zij slapen gaat, moet uit haar dankbaar hert nog dat avondgebed vol rust en genoegen, en dat sluit vol liefde met den ‘Gedenk O Genadigste Maagd Maria.’

En de Zondag is als een dag vol stralen en heldere zonnelucht: de vroegmisse, de Hoogmisse, de Vespers ‘en M^r pastor kan zoo schoone preken en M^r de onderpastor ook, en de menschen te Wyneghem zijn zoo gemanierd in de kerke en ze zijn zoo brave en zoo christelijk’!

Ursenie, wat zijt gij toch een brave dochter!

Ja! der zit wel een doorntje in haar hert. Haar nevetje daar, dat kort, dol, rost manneken kan zoo bot en zoo stuur en zoo gram zijn, en, zoo onredelijk; maar, ja, ‘de

[p. 81]

mensch en heeft zijn zelven niet gemaakt, en der en zit daar toch geenen kwaden wille in; en 't zal wel beteren.’

Ursenie Gij zijt een brave dochter en uw hoofd en hert zijn geweven uit helderblauwe hemelstralen.