De reis om de wereld in 80 dagen

Zes en twintigste hoofdstuk.
Waarin men in een expres-trein van den Stille Zuidzee-spoorweg eene reis maakt.

- Van Oceaan tot Oceaan - zeggen de Amerikanen en deze vier woorden maken de algemeene benaming uit voor den grooten trunk, dien spoorweg, welke de Vereenigde Staten van Amerika in hunne grootste breedte doorsnijdt. Maar in werkelijkheid verdeelt de Stille Zuidzee - spoorweg zich in twee hoofddeelen: de Central-Pacific, welke van San-Francisco tot Ogden loopt en de Union Pacific tusschen Ogden en Omaha. Daar komen weder vijf lijnen bijeen, die Omaha in voortdurende verbinding brengen met New-York.

New-York en San-Francisco zijn dus verbonden door eene nergens afgebroken ijzeren lijn, welke niet minder dan drie duizend zeven honderd zes en tachtig mijlen lang is. Tusschen Omaha en de Stille Zuidzee doorsnijdt de spoorweg nog een land, dat gedeeltelijk bewoond is door Indianen en wilden - eene groote uitgestrektheid grond, die de Mormonen in 1845 zijn begonnen te koloniseeren, nadat zij door de bewooners van Illinois waren verjaagd.

Vroeger had men in de gunstigste omstandigheden zes maanden noodig om van New-York naar San-Francisco te komen. Nu doet men de reis in zeven dagen.

Het was in 1862, ondanks de tegenkantingen der zuidelijke vertegenwoordigers welke een zuidelijker lijn wilden hebben, dat deze spoorweg tusschen de een en veertigste en twee en veertigste parallel aangelegd werd. President Lincoln, die nog altijd betreurd wordt, bevestigde zelf in den Staat Nebraska, nabij de stad Obama, de eerste rail van het nieuwe net. Terstond nam het werk een aanvang en er werd voortgearbeid met Amerikaanschen ijver, die niet belemmerd wordt door administratieven omslag. De vlugheid van het werk mocht in geenen deele schade doen aan de goede voltooiing van den spoorweg. In de prairiën vorderde men anderhalve mijl daags. Een locomotief, die op de rails van den vorigen dag reed, bracht de rails voor den volgenden dag, en liep er over heen naarmate zij gelegd waren.

De Pacific-rail-road heeft nog vele zijtakken, in de Staten Iowa, Kansas, Colorado en Oregon. Als hij Omaha verliet, volgt hij den linker oever der Platte-rivier tot aan den mond van den

[p. 79]

noordelijken tak, loopt dan langs den zuidelijken arm, doorsnijdt het grondgebied van Laramie en de bergen Wahsatch, buigt zich dan om het Zoutmeer, komt te Salt-Lake-City, de hoofdstad der Mormonen, doorsnijdt vervolgens het Tuilladal, loopt door de Amerikaansche woestijn, over de Cedar- en Humboldtbergen, langs de Humboldt-rivier en over de Sierra-Nevada, daalt dan weder naar de Sacramento tot aan de Stille Zuidzee zonder dat de helling op eenig punt veertig el per mijl te boven gaat, zelfs niet in het Rotsgebergte.

Dit is de groote slagader, dien de trein in zeven dagen aflegt en die Phileas Fogg zou in staat stellen - hij hoopte het ten minste - om den 11^en te New-York de mailboot naar Liverpool te bereiken. De waggon, waarin Phileas Fogg plaats had genomen, was een soort van omnibus, die op twee onderstellen rustte, elk op vier wielen, door welke inrichting de kleinste bochten konden worden gemaakt. Het rijtuig was niet in afdeelingen verdeeld: twee rijen zitplaatsen waren aan beide kanten recht op de assen en daar tusschen was een open ruimte gehouden, die naar de kleedkamers en andere kabinetten geleidde, waarvan iedere waggon voorzien was. Over de geheele lengte van den trein stonden de waggons met elkander in verbinding door losse bruggen, waarmede de reizigers van het eene uiteinde naar het andere konden komen. Op die wijze kwamen zij in de salon-wagens, de terras-wagens, de restauratie-wagens en koffiehuis-wagens. Slechts een schouwburg-wagen ontbreekt, maar ook deze zal eenmaal komen. Door de verschillende rijtuigen liepen voortdurend de boek- en couranten-verkoopers, die onder weg hunne koopwaar aanboden, als ook de slijters van sterke dranken, eetwaren en sigaren, waarvoor het niet aan koopers ontbrak.

De reizigers hadden het station van Oakland ten zes ure des avonds verlaten. Het was reeds nacht, een kille, sombere nacht, met een donkeren hemel, waarvan de wolken dreigden zich in sneeuw te ontlasten.

De trein ging niet zeer snel. Het oponthoud er bij rekenende, legde hij niet meer dan twintig mijlen in het uur af, eene snelheid, die hem toch binnen den bepaalden tijd van het eene uiteinde der Vereenigde Staten naar het andere moest brengen. Men sprak weinig in den waggon. Bovendien vielen alle reizigers weldra in slaap. Passepartout was in de nabijheid van den Inspecteur gezeten, maar hij sprak niet tot hem. Sedert de laatste gebeurtenissen was hunne vriendschap zeer verflauwd. Er bestond geen sympathie en geen vertrouwelijkheid meer. Fix was in zijn manier van zijn niets veranderd, maar Passepartout was uitermate terughoudend en gereed om bij de eerste gelegenheid de beste zijn voormaligen vriend te worgen.

Een uur na het vertrek van den trein begon het te sneeuwen - eene fijne sneeuw, maar die den trein gelukkig in zijne vaart niet terughield. Men zag door de vensters niets anders dan sneeuwvelden, waarbij de rookwolken, die uit de locomotief vlogen, grijs schenen.

Ten acht uur kwam een steward den waggon binnen en zeide dat het rustuur aangebroken was. Deze waggon was een slaap-waggon en in weinige minuten was hij in een slaapvertrek veranderd; de ruggen der banken werden omgeslagen en door een zeer vernuftige vinding werden zij in slaapbanken herschapen. In weinige oogenblikken had ieder reiziger een zeer gemakkelijk bed tot zijne beschikking met dikke gordijnen, die tegen alle onbescheiden blikken beschermden. De lakens waren helder wit en de kussens zacht. Men had slechts te gaan liggen om in te slapen - hetgeen dan ook ieder deed, alsof hij zich in zijn gemakkelijke hut op eene mailboot bevond - en intusschen stoomde de trein met alle-kracht door den Staat Californië.

In dit gedeelte van het land, dat zich tusschen San-Francisco en Sacramento uitstrekt, is de grond niet zeer heuvelachtig. Dit gedeelte van den Spoorweg is bekend onder den naam van Central-Pacific-road; het neemt eerst Sacramento tot uitgangspunt, richt zich vervolgens naar het oosten en de lijn die van Omaha uitgaat te gemoet. Van San-Francisco naar de hoofdstad van Californië loopt de lijn terstond naar het noordoosten, langs de kust van de Amerikaansche rivier, die zich in de

[p. 80]

golf van San-Pablo uitstort. De honderd twintig mijlen tusschen deze twee groote steden werden in drie uur afgelegd, en tegen negen uur, terwijl de reizigers nog in hun eersten slaap waren, reden zij Sacramento voorbij. Zij zagen dus niets van deze belangrijke stad, waar de wetgevende macht van Californië haar zetel heeft, noch hare prachtige kaden, noch hare breede straten, noch hare sierlijke hotels, noch hare squares, en hare tempels.

Toen de trein Sacramento verlaten had en Junction, Roclin, Auburn en Colifax gepasseerd was, kwam hij in het dichtste gedeelte van den Sierra-Nevada. Het was negen uur 's morgens toen zij Cisco voorbij snelden. Een uur later was het slaapvertrek weder als een gewone waggon ingericht; en de reizigers konden door de raampjes het schilderachtige panorama zien van deze bergachtige landstreek. De spoorweg volgt geheel de bochten van den berg; hier is hij tegen de helling van de rots uitgehouwen; daar hangt hij over afgronden; de scherpe hoeken vermijdende door stoute krommingen, en zich in de engste kloven werpende, die men zou meenen dat geen uitweg aanboden. De blinkende locomotief met hare vurige lantarens, die een spookachtig licht verspreidden, hare zilveren klok, haar toestel om buffels ter zijde te werpen, dat uitstak als een spoor, paarde haar schel gefluit en haar dreunend zuchten aan het bruisen der stortvloeden en watervallen en haar rook slingerde zich om het sombere loof der pijnboomen.

Weinig of geen tunnels en bruggen ontmoette men op den weg. De spoorweg boog zich om de bergen heen en trachtte niet door rechte lijnen den naasten weg van het eene punt naar het andere te vinden door de natuur geweld aan te doen.

Tegen negen uur bereikte men door het dal van Carson den Staat Nevada, altijd nog de noord-oostelijke richting volgende. Ten twaalf ure verliet men Reno, waar de reizigers twintig minuten tijd hadden om te ontbijten.

Van dat punt af ging de weg langs de Humboldt-rivier eenige mijlen noordwaarts. Toen boog hij zich een weinig naar het oosten en verliet den loop der rivier niet vóór hij de Humboldt-keten bereikt had, die haar oorsprong eerst neemt aan het oostelijk uiteinde van den Staat Nevada.

Nadat Fogg, Aoude en hun reisgezellen ontbeten hadden, keerden zij naar den waggon terug. Toen Phileas Fogg, de jonge vrouw, Fix en Passepartout weder op hun gemak waren gezeten, zagen zij naar het afwisselende landschap, dat zich voor hunne oogen ontrolde; onmetelijke prairiën, bergen, die zich tegen den horizon teekenden, rivieren, die hare schuimende golven voortduwden.

Somtijds zag men een groot aantal bisons, die, zich in de verte samenpakkende, het voorkomen hadden van beweegbare dijken. Die ontelbare legers van herkauwende dieren veroorzaken menigmaal onoverkomelijke hinderpalen voor het voortgaan der treinen. Men heeft dikwijls duizenden van deze dieren gezien, welke in dichte drommen uren achtereen over de rails trokken. De locomotief is dan genoodzaakt om stil te staan tot dat de weg weder vrij is.

Ook bij deze gelegenheid had dit plaats. Tegen drie uren 's nachts versperde een kudde, bestaande uit tien à twaalf duizend van deze dieren, den weg. De locomotief beproefde, nadat zij hare snelheid reeds aanmerkelijk had verminderd, hare spoor in de flank der ontzaglijke colonne te drukken, maar eindelijk moest zij toch stil staan voor de ondoordringbare massa.

Men zag duidelijk deze herkauwende dieren, deze buffalo's, zooals de Amerikanen hen noemen, met hun rustigen tred voortgaan, nu en dan luid brullende. Zij zijn krachtiger gebouwd dan de Europeesche runderen, hebben korte staart en pooten, een hoogen rug, die een gespierden bult vormt, met horens van onder wijd uitstaande, terwijl de kop, de nek en de schouders bedekt zijn met lange manen. Het was onmogelijk deze landverhuizers tegen te houden. Wanneer de bisons eenmaal hunne richting genomen hebben, kan men hen met den besten wil niet stuiten of van hun weg doen afwijken. Het is een stortvloed van levend vleesch, die door geen dijk kan beteugeld worden.

[p. 81]

De reizigers, die allen op de loopbruggen stonden, aanschouwden dit zonderlinge tooneel. Maar hij, die wel de meeste haast had, namelijk Phileas Fogg, was rustig op zijne plaats blijven zitten en wachtte zeer wijsgeerig af tot het den buffels behagen zou den weg vrij te laten. Passepartout was woedend over het oponthoud dat door deze opeenhooping van dieren veroorzaakt werd. Hij had al zijne revolvers op hen willen afschieten.

‘Wat een land!’ riep hij uit, ‘dat een geheele trein kan worden tegengehouden door zulke stomme dieren, die als eene processie voorttrekken en zich volstrekt niet haasten, alsof zij niemand in den weg stonden. Bij den hemel! ik zou toch wel eens willen weten of Fogg dit onvoorziene oponthoud ook al in zijn programma heeft opgenomen. En zoo'n machinist die de locomotief niet tusschen deze beesten durft doorjagen!’

De machinist had volstrekt niet beproefd of hij dit bezwaar ook kon overwinnen, en hij had daarin zeer voorzichtig gehandeld. Hij zou ongetwijfeld de eerste buffels met de spoor van zijn locomotief verpletterd hebben; maar hoe sterk zij ook ware, de machine zou weldra hebben moeten ophouden, de trein zou gederailleerd zijn en zóó beschadigd, dat hij den tocht niet kon vervolgen. Het beste was dus geduldig te wachten en den verloren tijd in te halen door later de vaart van den trein te versnellen.

De optocht der bisons duurde drie volle uren en de weg werd niet eer vrij dan tegen den avond. Op dat oogenblik trokken de laatste kudden over de rails, terwijl de eerste reeds verdwenen waren aan den horizon.

Het was alzoo acht uur, toen de trein de Humboldt-Keten overtrok, en half tien toen hij het territorium van Utah bereikte, het land van het Zoutmeer, het merkwaardige land der Mormonen.