Vlaemsche poëtiek

[p. 217]

VIII. Spreukdichten.

De Spreukdichten (Sententiën) drukken waerheden of leeringen in schoone vormen, op eene korte, krachtvolle en waerdige manier, uit. Zy zyn of wel zelfstandig, of wel plaetsen uit grootere gedichten.

1.

Wat is dees klein planeet, onze aerd die wy bewoonen?

Twee woorden zullen het u toonen:

Een wereld boven haer die leeft en zwiert en woelt,
Een wereld onder haer, die ziet, noch hoort, noch voelt,
Het kerkhof, het tooneel van vader Adams zonen.

2.

Wat zyn in dezen tyd de koninglyke troonen

Ik kan er een, twee, drie u toonen

Onroerbaer staende en pal.... gelyk een kinderwieg.

Berisp me vry, indien ik lieg.

3.

Hy die alleen meent wys te wezen,

Zy tot een narrenhuis verwezen.

4.

Laet ieder sterveling, wie 't zy,

En wat geloof hy hebbe, op Godes aerde woonen,

Zoo hy zich wel gedraegt: maer gy

Moet tegen 't valsche en kwade u onverdraegzaem toonen.

[p. 218]

5.

Een kleine buitenwoon, waer ik myn welzyn vind;

Een hondje en pluimgedierte, een boekzael en een vrind:

Aen u bepale ik al myn wenschen.

'k Heb van myn jeugd het land en de eenzaemheid bemind;
't Veld is het werk van God, de steen het werk der menschen.

6.

De vriendschap kan niet lang bestaen

By menschen, wen slechts éen van 't goede is afgeweken;
Hy die zich wel gedraegt voelt wis allengs vergaen
De liefde en achtbaerheid: de deugd mint geen gebreken.

S.M. Coninckx.