Vlaemsche poëtiek(1854)–Edward Vermandel– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 74] [p. 74] Eerbied aen de graven. Eerbied aen de graven! Hoor naer myn verhael! Wat myn lied u voorzingt Is der waerheid tael. Gedaen was de bruiloft; elk keerde naer huis, En malde by 't vrolyke keuvlen, Nog dronken van 't teederste liefdegevoel; En schaterde en lachte by 't vreugdejoel, Weêrkaetst door de groenende heuvlen. Zoo trokken zy spelende henen; hun weg Was over het kerkhof gelegen: ‘Hoe groot is dit plein en hoe grasryk de grond! Komt, dansen wy hier nog eens lustig, in 't rond; Nu zyn wy tot dansen genegen!’ - ‘Laet rusten in vrede der dooden gebeent! Wilt eer De profundis hier lezen; Spreekt hier van geen dansen; onz' vaderen asch Rust onder deze aerde; gy zyt was zy was; Zy is wat gy eenmael zult wezen!’ - ‘Laet praten dien droomer en dansen wy voort! Wat zou het die lyken toch raken? De dooden ons hooren? - Zy slapen te vast! Het bidden heeft nimmer aen jongren gepast: De jeugd is om zich te vermaken!’ [pagina 75] [p. 75] En aenstonds zyn handen in handen gekneld, En jongens en meisjes in 't ronde; Zoo dansen zy allen met wrevligen spot. De brave verlaet hen en wendt zich tot God: ‘ô Reken het hun niet tot zonde!’ Zy dansen al lachend en schaterend voort, Als eensklaps de grafsteden splyten: De afgryslykste spooksels, met yslyk gehuil, De gruwzaemste riffen verlaten hun kuil, Verschynen met akelig kryten. Zy voegen zich straks by den dansenden kring, En knellen zich vast in hunne armen. Zoo dansen zy honderd jaer lang in het rond, En storten op eens in den scheurenden grond. God wil hunner ziel zich erbarmen! Eerbied aen de graven! Hoort naer myn verhael: Wat myn dicht u voorzong Is der waerheid tael! Lod. Delgeur. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij