|
| |
Christoferus.
Een reus in kracht en moed.
Het bevend aerdryk dreunde
Op 't bonzen van zyn voet.
Hy diende een grooten koning
En hoorde eens roemvol spreken,
Door een doorluchtig man,
Als 't hoofd van 't vorstendom.
| |
| |
Hy diende alleen voor de eere,
Dien grootsten christenvorst.
Eens vierde 't hof een feestmael:
Een kruis maekt zich de koning,
En schynt zeer sterk ontsteld:
- ‘Gy maektet daer een teeken’,
Zeide onze onthutste held;
‘Ei waerom, heere koning?’
‘Indien ge 't niet wilt zeggen,
Hy fluisterde: ‘Dit teeken
Kan 's duivels heerschappy
Verwinnen.’ - ‘Zoo! de duivel
By 't vallen van den avond,
Door 't doodlyk somber oord.
By 't maengeglim dat treurig,
Gelyk een graflamp, scheen,
Ziet hy een zwarte bende,
Die in 't verschiet verdween,
En geeft zyn ros de sporen:
‘Sta!’ roept hy, en men staet.
Verschriklyk was de hoofdman
| |
| |
‘Wie zyt ge, Heer?’ - ‘De duivel.’
- ‘Ik zocht naer u.’ - ‘Spreek vry!’
‘Ik wil u trouwig dienen.
- ‘Voeg u maer d'andren by.’
‘Langs daer niet!’ Gilt de hoofdman,
Die aen een driesprong kwam,
Waer hy, met rollende oogen,
- ‘Ei! waerom niet, heer Duivel’?
‘Indien ge 't niet wilt zeggen,
Hy zuchtte: ‘Christus zoenkruis
Verwinnen’. - ‘Zoo de Christus
In de eindelooze kronkling
Kwam hy aen 't rieten kluisje
Die God den Heere dankte,
Om 't morgenlicht verblyd.
‘Eerwaerde vader, zeg my,
Waer vind ik Christus?’ - ‘Zoon,
Op aerd', zyn voetschabelle,
In 't hemelryk, zyn troon;
Alom! ‘- Eerwaerde vader,
Opregt, 'k versta dit niet.’
‘Nooit diendet gy hem, zone,
Beklagenswaerde! 'k ziet.’
| |
| |
- ‘Hoe kan ik Christus dienen?’
- ‘Hoor, bid en vast en waek!’
- ‘'k Beken, hem zoo te dienen,’
Neen, dat 's niet myne zaek.
- ‘Kom, ziet gy gindschen maelstroom?
Wie zich diens woelgen schoot
Dorst roekeloos vertrouwen,
Dronk daer een bittren dood.
Bouw ginds een rieten kluisje,
En moet langs d'andren kant
Zoo zult ge ook Christus dienen.
Zult ge eenmael by hem rusten;
Want liefde is 't hoofdgebod.’
Hy bouwde een rieten kluisje,
Als staf, zich uit den bodem,
Ter wading door den stroom.
Nauw steeg die tot zyn knieën,
't Woord: ‘Eere aen Christus!’ vroeg.
Sliep eens de held; daer klaegt
Dat d'overtogt hem vraegt.
Hy springt van 't looverbedde,
En draegt hem op zyn schouders,
Al peilend door den vloed.
| |
| |
Het water werd al woester,
Al zwaerder 't kind. Hy loeg,
En zeide: ‘Zie 't is even
- ‘Gy draegt wel niet de wereld,
Maer hem door wien 't al leeft:
Gy draegt hem, die de wereld
Uit niet geschapen heeft.
Die trouw my zyt geweest:
'k Doop u, in naem van Vader,
Van Zoon en heilgen Geest.
Gy zyt niet meer Offerus,
Een heiden, maer Gods zoon.
Christoforus, o Christen,
Die naem blinke u ter kroon.
'k Ben Christus: ten bewyze
Steek deez' uw' staf in de aerd,
En de ochtend ziet hem groenen
De onstuime golf bedaerde
Niets woog meer zynen schoudren,
Niets zag de brave voort.
Dan, met godvruchte handen
Stak hy zyn staf in de aerd;
En de ochtend zag hem groenen,
Nog zweeten en nog zwoegen
Bleef hy, trots weêr en wind.
Bleef hy, als Christus kind.
| |
| |
Vermoeid kwam de oude rusten
Ter schaûw des stafs, in de aerd'
Gestoken, en aen 't groenen
De hemel daelde in 't einde
Op 's veegen looverspond,
En: ‘Rust nu in den hemel!’
Sprak hy met broedermond.
|
|
Auteursrechtvrij