't Ronde jaer, of den schat der geestelijcke lofsangen
(1644)–Christianus Vermeulen–
AuteursrechtvrijStemme: Om een, die ick bemin.1.
ALs Iesus onder 'tdack
Stil was ghekomen,
Groeten de syne strack,
Vree, zy u vrome;
En om haer-luy te deghe te verblijen,
Toonden hy met goe reen,
Verseeck'ringh van syn Leen,
Voeten handen met een,
Doorsteecken zijde.
2.
Weerom, met u zy vree;
Soo 'kben ghesonden
Send' ick u liede mee;
Ter selver stonden
Blies hy op haer me open keel, en monde;
En sey, gelijk men leest,
Houdt moet, weest onbevreest,
Ontfanght den Heyl'gen Gheest,
Vergheeft de sonden.
3.
Die ghy vergheven sult,
Werden Vergheven;
Die ghy weerhoudt de schult,
Sullen noyt leven;
Dus sprac den Heer. Maer Thomas, ach eylacen!
Van syn Discipulen een,
Was niet by het Ghemeen,
Wanneer Jesus verscheen
Op d'eerste Paessen.
| |
[pagina 51]
| |
4.
d'Ander dan seyden blijdt
Dat haer was bejeghent;
Hoe, en op welcken tijdt,
Godt haer hat gheseghent:
Neen, neen, ten zy dat hy my toon de klove
Van handen, en van voet,
Van zyden gantsch door-bloet,
En dat in korter spoet,
'K salt niet gheloven.
5.
Als sy dan 't selver stee
Weer als voor-heenen
Waren, en Thomas mee;
Is hy weer verscheenen,
En na dat hy weer hadt gewenst de vrede
Sulcx op den achtsten dach,
Ghelijck hy voorens plach,
Aensprack hy met ghesach
Thomam, met zede.
6.
Reyckt nu u ving'ren by
Mijn handt midtsdesen,
Leght d'uwe in mijn zy,
En wilt niet wesen
Thomas dus ongeloovich: waer op d'ander
Sprack, O mijn Godt, mijn Heer!
Tot u alleen ick keer,
Hoe langher, en hoe-meer,
O mijn Bystander!
7.
Och! wat een lieve wensch,
Vree zy u, te hooren
Voor een Godtvruchtigh mensch
Versmoort te vooren
In sijn boosheyt; Lof zy u t'aller stonden
| |
[pagina 52]
| |
O Christo Iesu goet,
Voor u verstorte bloet,
Jae voor u Minne soet,
Voor u vijf Wonden.
8.
Maer Thoma, nu ghy my
Siet voor u ooghen
Met handt, en open zy,
Wordt gh'eerst gheboghen,
Salich zijn die, die sonder dese proven
Van mijn ghetaste Leen,
Nochtans niet segghen, neen;
Maer even wel ghemeen,
En vast gheloven.
9.
O wonden soet! die mijn
Heel gantsch ten Hemel
Tot soen, en trooste zijn,
Tot schuyl, en schemel,
Wanneer maer hier gescholen, hier gedoken
Mijn arme ziele sit
En sucht, en schreydt, en bidt
Met in-spraeck dat, oft dit
Is 'tquaet ghebroken.
10.
Och! uyt dees' wonden Heer,
Gundt my te spreecke,
Dat ick doch nimmermeer
U vree en breeke,
Dit is 't eenich vermaec van God den Vader,
Dits, d'aldersterckste Rots,
Dits, d'alderstijfste Knots,
Waer op Satan sijn trots
Breeckt, den Verrader.
|
|