Twee vrienden

XXVIII

Enkele dagen daarna, in den laten namiddag, slentert Frans even door het tuintje, voordat hij het werk in zijn studeerkamer weer aanpakt. Alles doet hem hier denken aan dien anderen kleinen tuin, waar hij Mathilde zijn liefde wilde uitstamelen, 't is nu juist een jaar geleden: langs het grasperkje, dezelfde theerozen, ‘die den geur van herinneringen hebben,’ dezelfde lauwe Septemberzon op den muur waartegen de leiboomen uitgestrekt zijn. De lucht heeft de tint en den blonden geur van een sappig-rijpe peer. En ieder ding schijnt voor de vrome aandacht van Frans een bijzondere beteekenis te krijgen, ook dat muurtje dat den tuin omsluit, als om de wijding van de stilte daar gaaf te laten.

Uit het huis komt Mathilde naar hem toe met een ongewone zenuwachtigheid, zij beeft bijna.

‘Wat is er? Thilleken?...’ Hij heeft haar beide handen gevat, maar zij blikt hem zalig aan: ‘Het kindje leeft, het heeft een schokje gegeven... ons kindje...’

Het kindje leeft! Frans kust innig zijn vrouw op haar oogen, en staat sprakeloos voor dat mysterie: nieuw léven, iets dat niet was en nu geworden is en lééft! In de moeder nu hetzelfde eeuwige en alom-verspreide natuurlijk mirakel van het zaadje dat tot een plant, een bloem, een boom groeit! Vreugde lacht in zijn hart en onderdrukt zijn vrees voor al het lijden dat nog komen moet.

[p. 120]

Hij neemt zijn vrouw zacht in zijn armen, en daar ligt iets van religieuze stemming in: eerbied en liefde, deemoed en zekerheid, overgave die hoogere vervulling is.

Ze mag zich nu vooral niet vermoeien, hij zou ze wel zelf tot haar sofa willen dragen. En nu praten ze alleen nog over dat wonder het kind, ze praten er over alsof het al geboren was, alsof het al groot was. Frans voelt dat onder zijn gestadige onrust, die hoop op den innerlijken vrede, dien hij Mathilde benijdde, haast verwezenlijkt schijnt.

Dien avond zitten ze zoo vertrouwelijk naast elkaar, bij het eerste houtvuurtje dat ze om het plezier in den haard aangestoken hebben, en hij biecht: ‘Vindt ge niet, Thilleken, dat we nu veel gelukkiger zijn dan... in den eersten tijd... toen we pas gehuwd waren? Vindt ge niet dat de wittebroodsweken bij lange niet het beste waren? We kenden mekaar nog niet goed genoeg, er bleven hoeken die moesten afgerond worden... Ge weet nog wel er zijn wrijvingen geweest... En ik wou soms de meester spelen, dwaze vent die ik was...’

Dat is reeds ver! Hij zal nu zorgen, dat hij haar ziel niet stoort. En toch, als zij hem vraagt: ‘Heb ik dan geen gebreken meer?’ zou hij graag weer zijn meerderheid verdedigen: ‘Dank God dat ge niet volmaakt zijt! Wat zou ik, arme kerel, met een volmaakten engel aanvangen? Ge weet nu reeds uw willetje gestadig door te drijven!...’

- 't Is toch alleen voor u...

Ja, zoo is 't, maar waarom hindert het hem weer als een tekort, dat voor haar alles uitsluitend rondom hun kringetje wentelt, ten slotte toch ook een soort van vrouwelijk ‘egoïsme’?... Dat spreekt hij niet uit, het lijkt hem al dadelijk onrechtvaardig, want... hij zelf dan? Is hij wel anders? Hij vervolgt toch:

‘Ge zijt ook soms onredelijk jaloersch. Thilleken...’

- Mag dat niet? 't Is alleen omdat ik denk dat ge

[p. 121]

een betere vrouw hadt moeten hebben... Gij staat zooveel hooger...

- Och neen!... Ge zoudt altijd alles van mij willen weten, waar ik naartoe ga en zoo... met wien ik gesproken heb... Ge zoudt voortdurend aan mijn zij willen zijn... Voor een dokter!... Dat is soms lastig...

Haar oogen schieten vol tranen, die hij berouwvol wegzoent. En zij beseft zelf niet, of ze om zijn verwijt moet weenen of niet veeleer om haar bovenmatig geluk.