Twee vrienden

[p. 100]

XXII

‘Het geluk waar hij van droomde,’ hij klampt er zich aan vast, maar daarbij wordt iets hem nu duidelijker, dat hem de eerste dagen alleen voorschemerde: zijn geluk is niet datgene, niet juist of volkomen datgene dat hij droomde, het is wat anders, en hij bevindt thans dat de onvermoede realiteit feitelijk beter is. En dat ligt zelfs niet hieraan, dat ook zijn vrouw tot het zinnelijk leven aan 't ontwaken gaat, maar hij vraagt zich af of hij niet toegaf aan die aangekweekte neiging om het natuurinstinct erg te idealiseeren. Tegenover Mathilde schaamt hij zich heimelijk, dat er in de liefde van den man te veel het gevoel overblijft van den eigenaar die zijn goed in bezit neemt. Wanneer hij ze 's morgens weer naast zich ziet liggen en haar helder gelaat zich naar hem heft, is het een veel wijdere en stillere vreugd, zeker te weten dat ze nu elk uur van den dag en van alle dagen vereenigd zullen zijn. Hun harten vloeien over van dankbaarheid.

Uit Bellagio schrijft Frans aan Mark: ‘Alleen de zachtheid van die blauwe lucht te drinken, in het elyzeesche licht, vergoddelijkt hier het eenvoudige bewustzijn van te bestaan. Het is een weelde, Mathilde van alles en alles te zien genieten; het arme kind kende tot nog toe niets van de wereld en die ontdekt ze nu: Eva aan wie Adam het Aardsch Paradijs uitlegt. Elk oogenblik brengt haar een blijde verrassing, de Italiaansche jongetjes die in lompen op de kaai ravotten, het ontbijt op een terras aan het meer, de luxewinkeltjes (zijn er wel andere?) vol aardige snuisterijen, de steile straatjes, en steeds weer de Schepping van den Lieven Heer! Kan er iets teerders zijn dan de roze sneeuw van bloeiende amandelboomen? We wanen soms door de geurige toovertuinen van Armida te wandelen; een breede laan van marmertrappen, aan weerszijden afgesloten door cypressen, die als een ernstig

[p. 101]

gebed opgericht staan, daalt naar het glinsterend meer; tegen de glooiingen van den overkant tintelen dichtgezaaid ontelbare villa's als parelen in den gouden avond; en de verhoudingen van het meer en de ineenzijgende curven van de bergen zijn zoo harmonisch, dat ze het werk van een kunstenaar schijnen!’

Maar dàt juist, dat de natuur hier zoo kunstig schijnt, begint na enkele dagen Frans vaag te vervelen. De vurig-donkere cypressen doen hem naar een minder zoete schoonheid verlangen dan de eeuwige euphorie van dat landschap. Het is hem te zeer de romance van de klassieke speelreis. ‘We loopen hier voortdurend in een prentkaartje,’ zegt hij tot Mathilde, die zooveel van prentkaartjes houdt. Hij denkt aan Grieksche tempels bij een donkerblauwe zee...

Op de terugreis kan Mathilde zich nog niet met de Alpen verzoenen, maar zoodra de effene weiden bereikt worden, zou ze graag wat in een van die dorpjes vertoeven, die zoo schilderachtig en zoo net zijn. ‘Kindje, kindje, lacht Frans, wordt ge die prentjeskaarten niet moe?’ Ze dringt niet aan; voor de eerste maal heeft hij ze niet begrepen: op zulk een intieme plek, waar geen toeristen komen, waar zij samen geheel alleen zouden zijn, kon nog de zaligheid, een verlengstuk krijgen, voordat ze door de zorgen van het ‘werkelijke’ leven in beslag genomen worden; zonder het zich te bekennen, ducht zij halveling het eind van de mooie illusie, die wellicht breken kan...