Twee vrienden

XVII

Dat kleine azuren briefpapier is erg jongemeisjesachtig: Mathilde hoopt, waarde vriend, dat hij niet boos op haar zal zijn, indien zij hem verzoekt met zijn naaste bezoek enkele dagen te willen wachten; hij zal wel begrijpen, dat ze daartoe bijzondere redenen heeft, ze zal hem dat later uitleggen.

Het stemt Frans wrevelig; en nog altijd die onverschillige stijl! Twee dagen later is hij toch daar.

Ditmaal worden ze alleen gelaten. Hij vat haar fijne handen, zijn ongeduldige blik ondervraagt haar klare oogen, in dat gezicht dat hem bijna diafaan schijnt. En zij zegt niets, maar ernstig knikt ze stilletjes ‘ja’ met het hoofd. Hij drukt ze tegen zich, kust ze op de oogen, op den mond, en dan bergt ze haar hoofd tegen zijn borst, schuilt daar weg. Warmer stroomt zijn bloed, maar hij doet niet wild meer, houdt ze zacht omprangd, en eindelijk heft ze weer haar oogen naar hem, met een onzeglijk dankbaren blik.

Mama wenscht, dat hij slechts 's Zondags zou komen, maar hij komt natuurlijk elken dag, en onder een dekmantel van keurige beleefdheid behandelt zijn lichte scherts mama reeds tamelijk vrijpostig, wat ze trouwens van hem goed verdraagt. Ze heeft haar dochter

[p. 81]

de les gespeld: Mathilde kan doen wat ze wil, ze moet het maar weten, die jongen valt haar niet tegen, maar alle mannen zijn in den grond dezelfde, godvergeten schepsels; 't is hun schuld niet, ze zijn zoo van nature; hij zal ze bedriegen, dat spreekt vanzelf, dat doen ze allemaal; dus, bij haar niet komen klagen, zij zal Mathilde altijd ongelijk geven.

Een vraag die Frans meer verontrust: wat denken zijn ouders? Hij belooft, met zijn vader te praten, maar kan er moeilijk toe besluiten. Toch is het niet mogelijk meer dat te ontwijken, anders moeten zijn bezoeken stopgezet worden.

Dan toch het huwelijk? Hij begint nu wel in te zien, dat het misschien de onvermijdelijke oplossing is, en alles goed beschouwd voor Mathilde nog de beste. Wat kan hem al het andere schelen? Voor haar is hij nu tot alles bereid. Hoe vreemd: wat hij in de kranten leest, van het geharrewar rondom de Dreyfus-zaak, of van de spanning tusschen Engeland en Frankrijk na de bezetting van Fasjoda door commandant Marchand, daar stelt hij wel eenig belang in, maar het gebeurt op een andere planeet. Dat die duizenden menschen die rondom hem leven niets meer zijn in verhouding tot die ééne jonge vrouw, waar zijn gansche wereld om wentelt!

Wellicht weigert zijn vader... Hij hoopt het bijna: dan staat hij zuiver, hij schaakt Mathilde en is mans genoeg om hun onafhankelijk bestaan te verzekeren.

Maar zijn vader weigert niet, al stemt hij niet dadelijk toe. Hij luistert met gefronst voorhoofd en half-dichtgeknepen oogen; zonder het te laten merken triomfeert hij, zijn zoon schijnt van zijn zotte kuren genezen, die zal nu wel zijn standing moeten veroveren; als die trouwplannen maar geen zotte kuur zijn: wie is die meid, waar hij nu voor den dag mee komt, God weet wat voor een artiste! En haar ouders? Frans bekent zonder omwegen, dat ze hun dochter niets kun-

[p. 82]

nen meegeven, en tot zijn verwondering schijnt dat zijn vader niet af te schrikken: hij trekt wel een zuur gezicht, maar de menschen mogen weten dat hij genoeg heeft om het geld van de anderen te kunnen missen; en beter nog: Frans zal gedwongen zijn, de handen uit de mouwen te steken. Hij lacht tergend: ‘En wat zult ge doen om van te leven?’

- Ik zal natuurlijk doen wat ik moet, antwoordt Frans zonder zich bepaald te verbinden. Dat komt wel in orde, ik ben toch geen lafbek, ge zult in elk geval geen last van mij hebben.

Balders zegt: ‘Ik moet zien hoe die zaken zitten; als 't naar mijn goesting is, krijgt ge hetzelfde als uw broer, en ge moet gij dan maar werken zooals ik gewerkt heb.’ En met een beteekenisvollen blik: ‘Houd u ondertusschen koest!’

Het gelukt Balders niet, onrechtstreeks omtrent die Morijns wat te vernemen, en wat Frans al te vertellen heeft, daar kan hij zeker niet op bouwen. Hij gaat er dus zelf naartoe. En de kennismaking valt nogal mee: ze hebben het wel niet zoo heel breed, maar Frans heeft overdreven, onbemiddeld zijn ze op verre na niet; ge voelt dadelijk dat ze tot een betere wereld bebooren; de moeder vrij stug (ze dacht: hij moet niet gelooven dat hij ons met zijn centen zal bedonderen en dat we onze dochter zoo gereedelijk willen afstaan, we zijn voornamer dan hij!); de vader, hm! misschien wel een soort van ‘artist’, maar een goeie lobbes, en de dochter ziet er lief uit, en serieus. Enfin, als ze dan tóch willen trouwen!... Beter dat, dan dat ongeregelde leven van Frans, wat voor stommiteiten zal hij anders nog uithalen. Er wordt veel heen en weer besproken en ten slotte zijn zij het hierover eens: die kinderen mogen trouwen, doch eerst wanneer Frans een behoorlijke broodwinning heeft, als geneesheer of aan de universiteit.

Van Mark heeft Frans niets meer gehoord, hij is

[p. 83]

hem ook niet meer gaan opzoeken. Maar Zondag zal hij zijn schâ inhalen; dat wordt de groote dag: uitvoering van Semelé, onder leiding van Rommens. Al de vrienden zullen er zijn, om Mark en Rommens toe te juichen. ‘We moeten er een glorieus feest van maken!’