Twee vrienden

(1943)–August Vermeylen– rechtenstatus



[pagina 72]
XV Mathilde moet den brief tweemaal doorlezen eer zij begint te begrijpen. Het lijkt haar eerst een waanzinnige geschiedenis. Geraakt zij zelf nu geheel uit den haak? Wat moet ze er van denken? Ze gaat in den namiddag een les geven, doet haar best om zich daar nauwgezet op toe te leggen, en terug op haar kamer zit zij weer voor het geduchte raadsel. Er was zulk een vrede in haar, en nu is die als door een ongeluk plotseling omgewoeld. Houdt ze van hem? Ze moet zichzelf bekennen, dat ze veel aan hem gedacht heeft, sedert die ontmoetingen aan zee, en wel met een bijzondere sympathie en nieuwsgierigheid. Ze heeft zelfs Karel vragen over hem gesteld, zonder daar trouwens eenigen nadruk op te leggen. Ze waardeerde in hem een open karakter, een innemende goedhartigheid, maar ze heeft geen oogenblik vermoed, dat het iets met liefde kon te maken hebben. Het stond vast, dat ze zich geheel aan haar ouders zou toewijden, ze zag niets anders, geen andere blijdschap... En toch, een blijdschap was het op verre na ook niet... Al dagen lang spreken die twee geen woord meer tot elkaar en in dat norsche zwijgen kan zij geen sprankel leven meer brengen. Wat moet ze doen? Waarom heeft hij haar lief? Wat heeft hij in haar dan ontdekt? Tegenover hem is ze maar een klein dom meisje, wat kan zij hem geven? Ze huivert voor die liefde, als voor nieuwe plichten, die zoo onverwacht komen en waar ze zich niet van kwijten kan, ze is niets, o God! Hij heeft haar lief, dat gelooft ze wel, maar hij vergist zich... En toch, hij hééft haar lief, die man dien ze bewondert, is het niet heerlijk?... Ze beteekent dan toch iets voor hem, - ze is ineens een vrouw... En indien hij zich wellicht niet vergist?... Hij legt zich in haar handen... En ze twijfelt geen
[pagina 73]
oogenblik aan het vertrouwen dat ze in hem stelt. Een nieuw leven wordt haar opengesloten. Wat moet ze in Godsnaam doen? En Mark! Ze heeft zoo dikwijls gedacht dat die haar beminde, maar hij heeft daar zelfs nooit op gezinspeeld. En ten slotte blijft hij haar altijd vreemd... Ze wil het geheim voor zich houden, maar dat kan toch niet. Karel komt thuis, ze roept hem op haar kamer, vertelt hem alles, al krijgt hij van den brief niets te zien, en daar valt ze onzalig aan het weenen, warme tranen die maar voortdurend opwellen. Karel streelt ze zachtjes over het haar, trekt een erg bedenkelijk gezicht. Dat hij niets zegt dan: ‘Kalm, zusje, kalm...’ dat foltert haar. Zij zoekt vergeefs een troost in zijn goedige oogen. Maar hij zwijgt. Wat wil die Frans eigenlijk? Wil hij Mathilde gek maken? Een brave jongen, een flinke kop; maar hij kan geen aardig meisje zien of hij zit er achter... Eindelijk besluit Karel dat hij eerst met Frans spreken zal. Doch daar wil ze niet van hooren, ze weigert hardnekkig, ze voelt zich door gevaar bedreigd als iemand tusschenbeide komt. Neen, ook vader en moeder niet! Daar is Karel het niet mee eens. Gij zult met Frans praten, goed, maar de ouwen moeten op de hoogte gebracht worden, daar zal hij zelf voor zorgen. ‘Neen! dat nog minder!...’ In de war en gebroken stribbelt ze eindelijk niet meer tegen, en weent weer stil. Bij het avondeten wordt haast niet gesproken. Onmiddellijk daarop gaat Mathilde zich opsluiten. Beneden vangt de conferentie in groote ontsteltenis aan. Wie is die Frans Balders die daar uit de lucht valt? Karel kent hem nogal goed: een degelijke kerel, geen luiaard, een dapper werker zelfs, maar voor den ernst van zijn hart durft Karel minder instaan. Voorzichtig zijn!
[pagina 74]
‘Enfin, brengt vader Morijn hoofdschuddend in het midden, we moeten toch eerst weten hoe Mathilde er over denkt...’ - Mogen wij ons idee niet hebben? snauwt zijn vrouw hem tegen. Gaat het ons dan niet aan? Als ge niets verstandigers te zeggen hebt, ga dan maar slapen... Vader Morijn zou niet liever wenschen: die heele geschiedenis ontstemt hem, hij was zoo goed op weg met zijn onderzoekingen, een nieuw procédé om zwavelzuur te bereiden, en nu ziet hij allerlei strubbelingen en moeilijkheden te gemoet, vervelend! Hij staat op om pijp en tabaksblaas te halen. Zijn vrouw roept hem bitsig achterna: ‘Ge loopt toch niet weg misschien? Als de toekomst van uw kind op het spel staat!’ Hij schokschoudert even en als hij terugkomt hult hij zich in den rook. ‘Pijpemans’, zegt de vrouw op minachtenden toon en kijkt naar hem niet meer om. Maar wat voor een betrekking heeft die Frans Balders? Wat zijn de ouders? Karel geeft inlichtingen. De vader is rijk, vrij rijk, maar... er zijn veel maren... En het bevreemdt Karel, dat Frans aan trouwen zou denken, dat had hij van hem niet verwacht... De moeder gaat op dit laatste niet in: het verwondert haar geenszins en verontwaardigt haar dus niet eens, want haar oordeel staat al lang vast: alle mannen zijn zwijnen. Zij teekent al een plan in haar hoofd, zij zal dien Balders wel de baas zijn, daar is ze niet bang voor, en ze weet trouwens dat Mathilde haar opvoeding niet verloochenen zal. Hoofdzaak is, dat ze gelukkiger zij dan hier in huis; maar, men kan niet argwanend genoeg zijn... ‘We moeten natuurlijk weten hoe Mathilde er over denkt,’ zegt de moeder. Karel gaat op haar deur kloppen, maar Mathilde wil niet beneden komen. Dan de moeder er naartoe:
[pagina 75]
‘Thilda, zegt ze met een ongewoon liefkoozende stem, Thilda, mijn kind...’ Ze zegt nog: ‘Zijt ge dan zoo ongelukkig met ons?’ Maar Thilda wil niets weten, blijft zwijgen, wijst alle pogingen af met een moe gebaar.

Vorige Volgende

XV