Bijdragen aan het Soerabaiasch Handelsblad (juni 1926-juni 1940)

De plaag der democratieën

De bestrijding van het communisme eischt paardemiddelen en Frankrijk heeft niet geaarzeld ze toe te passen

Parijs, 11 Januari [1940]

Het was een uitstekende en magnifieke séance, deze eerste zitting van het nieuwe jaar, die kalm scheen te moeten verloopen en waarin de Fransche Kamer haar communistische medeleden hardhandig expulseerde uit het Parlement.

Zeker, het incident leek veel op een schandaal, en er zijn lieden, die meenen, dat het gouvernement in tijden van oorlog het schouwspel van wetgevers die enkele collega's afrossen, aan de natie had moeten besparen en aan buitenlandsche oogen had kunnen onttrekken.

Het zou inderdaad gemakkelijk geweest zijn om de scène te vermijden. De aanwezigheid immers der communisten viel uitsluitend te wijten aan het buitengewoon zevendaagsch verlof, dat verleend was aan de gemobiliseerde volksafgevaardigden om hun de gelegenheid te geven minstens pro-forma hun functie waar te nemen, welke bestaat in een controle op de handelingen der regeering. Van militair standpunt was dat verlof niet regelmatig, want het beroep van député is een beroep als elk ander en waar zou men heengaan als aan iedereen vergund werd zijn ambacht of zijn ambt uit te oefenen naar eigen believen. Men had dus het recht en in zekeren zin zelfs den plicht om de permissie aan de parlementariërs in uniform te weigeren. Met des te meer reden, daar men wist, dat zich onder hen een tiental communisten bevond, dat op vrije voeten rondliep, omdat zij niet het crimineele manifest onderteekend hadden van den ‘Onmiddellijken vrede’, en omdat zij zich niet aangesloten hadden bij de ‘Groep Boeren en Arbeiders’, gesticht na de ontbinding der communistische partij, maar op wier eerlijkheid men evenmin kon rekenen als op de goede trouw van den deserteur-kameraad Maurice Thorez.

Knechtschap

En als met voldoenden grond gegist mocht worden, dat de gemobiliseerde ex-communisten van de gelegenheid zouden profiteeren om sensatie te maken, en minstens de bewering zouden staven, dat het communisme de rottende plaag is van elke democratie, ongeneeslijk zonder paardemiddelen, het was daarentegen onbekend, hoe zij zich verhielden ten opzichte van Stalin, die in een fameus telegram aan von Ribbentrop, dat op alle Parijsche muren werd aangeplakt, zeide, dat zijn vriendschap met Duitschland bezegeld (gecimenteerd) was met bloed. Stellig, voor alle zekerheid hadden de député's zich achter gesloten deuren kunnen vergewissen omtrent de mentaliteit van collega's, die zich de paradox veroorloofden in de Kamer een partij te vertegenwoordigen, welke niet meer bestond, en die aldus reeds een tamelijke valschheid verrieden. Maar was het geen beleediging van de menschelijke waardigheid om te veronderstellen, dat er zelfs na het onteerende vergrijp van Stalin tegenover Finland, na de smadelijke nederlagen zijner massa-legers, geklopt door een handvol helden, dat er na een dergelijk gods-oordeel nog schavuiten gevonden zouden worden in Frankrijk, met zijn eeuwenoude tradities van ridderlijkheid, schavuiten niet alleen verknocht gebleven aan een buitenlandschen despoot, doch die ook laaghartig genoeg voelden om van hun knechtschap in 't openbaar te getuigen? Men kon trouwens alle moreele overwegingen buiten beschouwing laten. De Finnen zijn Frankrijks vrienden en zoolang het gezegde waar is van les amis de nos amis sont nos amis, zal in gelijke mate gelden les ennemis de nos amis sont nos ennemis.

Een pak slaag

Maar wat er voor schandaligs steekt in de kruipende, schaamtelooze onderworpenheid aan Stalin van enkele Fransche député's behoeft niemand te betreuren als een schandaal, en nog minder als een symptoom, dat twijfel zou kunnen wekken over de soliditeit, de eendrachtigheid der Fransche natie. Integendeel. Men kan zich verheugen, dat een noodzakelijke en een urgent-noodige saneerings-operatie niet verricht is in klein comité, achter de coulissen, maar in 't publiek, onder het volle daglicht. Elke dubbelzinnlgheid is daarmee buitengesloten. Het zou veel gevaarlijker geweest zijn, wanneer de slaafsche handlangers, in plaats van naar de letter hun moscovietische instructies op te volgen, dat kleine greintje gezond verstand en sluwheid bezeten hadden om een gematigd loyalisme te huichelen waarmee zij zich een onaanvechtbaar alibi hadden kunnen verschaffen voor alle verdere intriges, occulte machinaties, volksbedrog, hoog en laag verraad. Zij schonken klaren wijn en zuivere koffie. De Franschen weten voortaan wat zij aan hen hebben. Schurftige schapen die nergens ontbreken, zelfs niet in Finland, die hier lamentabeler zijn dan overal elders, maar die hun schadelijkheid verliezen, wanneer ze ontdekt en gesignaleerd zijn. Het gouvernement kon geen maatregelen treffen tegen simpele verdachten, op bloote vermoedens, aan hoeveel trouweloosheden ook de Fransche bolsjewisten zich medeplichtig maakten. Zij leverden het flagrante, onweersprekelijke bewijs van hun ontaarding en hun dienstbaarheid aan een vreemde, vijandelijke mogendheid. De botte insolentie van enkele staliniaansche trawanten, optredend met de lompheid van echte moejiks, wettigt het gouvernement om verschillende knoopen door te hakken, welke reeds te lang hangende waren tot ergernis van ieder, die een vierkante, onomwonden positie wenschelijk acht in een oorlog, waar totnutoe niet minder gevochten is met wapenen van moreelen dan met wapenen van materieelen aard. Ten overvloede wordt de gedragslijn der regeering voorgeschreven door een omstandigheid, welke de beteekenis verkreeg van een waar plebisciet. Om de onderhoorigen van Stalin uit de Kamer te verwijderen, behoefde niet eens de garde gecommandeerd te worden.

Nauwelijks hadden de vier rebellische communisten geweigerd in te stemmen met een hulde en een saluut aan het leger, dat de Fransche grenzen verdedigt, of het gansche parlement sprong verontwaardigd op en zoowel socialisten, radicalen als conservatieven werkten met menigen opstopper de verraders de deur uit.

Nog een verrassing

Waarschijnlijk zijn de Franschen pas aan 't begin der verrassingen, welke een onvervalschte reactie tegen de plaag der democratieën zal meebrengen. De ex-communisten bezaten een luxueus, monumentaal, met marmer gelambriseerd Huis in de Rue de Châteaudun, dat bij de ontbinding der partij geconfiskeerd werd door den Staat. De Kameraden waren deftig, imposant gelogeerd in een wijk, waar de grond duur is, wat ettelijke millioenen gekost had, die onmogelijk gefourneerd konden zijn door de kas der arbeiders-organisaties. Men dacht over 't algemeen, dat het geld verstrekt was door Moskou. Ten onrechte! Dezer dagen ontdekte men, dat de vereischte millioenen aan de Communistische Partij als leening voorgeschoten waren door de Verzekerings-Maatschappij Victoria, Lindenstrasse 25 te Berlijn. De leening, waarvan de acte tegenover notaris geteekend is te Parijs, dateert van 16 Januari 1932, dus één jaar voor de bewindsaanvaarding van Adolf Hitler en in een periode gedurende welke de Duitsche Republiek bijzonder haar bitteren nood klaagde tegenover de geciviliseerde wereld. Het is evident, dat in zulk een precaire situatie de Maatschappij Victoria onmogelijk een leening heeft kunnen toestaan - en een leening aan een Fransche politieke partij - zonder machtiging van de Duitsche Regeering. Waaruit blijkt, dat de wijze raad van het spreekwoord Gouverner c'est prévoir oneindig beter opgevolgd werd te Berlijn dan te Parijs.

[verschenen: 31 januari 1940]