[Werken van Haydn, Saint-Saëns (Violoncelconcert in a, solist Thomas Canivez), Fauré en d'Indy o.l.v. Evert Cornelis] (Concertgebouw)
Een concertino... een klein orchest, dat met Haydn begint en met Saint-Saëns verder gaat. Gelukkig niet een van Haydn's allerbekendste symphonieën en een werk, dat zeer Oostenrijksch zingt, melodieus, een beetje melancholisch en een lyrisch dansrythme, muziek, welke soms alleen door de instrumentatie en harmoniek verschilt van Bruckner of Mahler. Een prachtig trio in het menuet, rijk en zangerig. Daarna trad Thom. Canivez op met het concert in la-mineur van Saint-Saëns. Canivez is een echt Walen-type, gelijk men ze ontmoet tusschen Mons en Luik. Het fanatisme en appassionato van zijn Walen-uitzicht ligt evenwel niet in zijn violoncel-spel; hij strijkt zacht en een weinig flautato. Wij werden dikwijls herinnerd aan Gerard Hekking, die hetzelfde stuk vele malen voordroeg en nu ergens in de Argonne bevorderd is tot scherpschutter. Met welk eene interieure energie en hartstocht wist hij deze schoone muziek op te luisteren!
Canivez volgt een anderen stijl, hij speelde voortreffelijk op een ongelukje na in den allegretto, maar de herinnering bleef pijnlijk. Misschien is het wel iedere cello, die deze muziek zingt, waarin wij zoo gemakkelijk Hekking herdenken.
Het was ook na de pauze een concertino.... lied van d'Indy met de elegie van Fauré voor cello en piano, en de zeer lichte tweede symphonie van Saint-Saëns onder leiding van Evert Cornelis.
Auteursrechtelijk beschermd