[Concert in het teken van 3 orkestleden die hun 25 jarige verbintenis met het orkest herdachten, waaronder altist Herman Meerloo die solist was in Berlioz' Harold en Italie, voorts optreden van Ernest Schellings in het Pianoconcert van Schumann, o.l.v. Willem Mengelberg] (Concertgebouw)
Drie orchest-leden, de solo-alt, eene eerste viool en onze contrafagot herdachten hunne vijf-en-twintig-jarige verbintenis aan het Concertgebouw en men heeft er een feest van gemaakt: talrijke kransen en talrijke boeketten, aangedragen onder groot applaus, versierden het podium en de jubileerders, wier tolk en protagonist was de heer Herman Meerloo. Hij trad op met Berlioz' Harold-symphonie, welke hij sinds langen tijd speelt tot aller genoegen. Doch een alt-viool draagt eene zeldzame atmosfeer met zich en enkele tonen, vluchtige, toevallige, kunnen ons betooveren. Meerloo bezit een prachtig instrument, bijzonder mooi en bekoorlijk van timbre op de g en de a-snaren, met welke Harold, melancholisch, verliefd, verrukt of meewarig, het liefst zijne muziek zingt in de Italiaansche landschappen.
Eene piano, zelfs niet een Steinway, welke veel werk maakt van de bronzen kleur, bezit die atmosfeer niet, doch de kunstenaar Ernest Schellings droeg ze ons toe. Helaas met Schumann en helaas met een van Schumann's zwakke werken: het concert in a-klein, waarin schoone momenten, als het eerste thema van het eerste deel, geisoleerd blijven. Ik betwijfel waarschijnlijk met recht of deze muziek past bij de natuur van Schellings; hij heeft een eigenaardigen aanslag - vinger voor vinger zou men kunnen zeggen, hij spant graag de spieren, welke men op de piano-lessen niet spannen mag, wat zijn spel atomische vibraties geeft en den klank het metalen coloriet, dat men slechts bij Schellings hoort. Een fortissimo gaat door merg en been en liever had hij een Dies-Irae-paraphrase moeten spelen dan het concert van Schumann. Dit zachtaardige behoort niet [tot] Schellings voortreffelijkheden.
Zoo herinner ik mij de bloemen, de liefelijke serenade der Harold-symphonie, waarin zooveel oud-Fransche muziek herleeft, en brokjes uit het piano-concert. Voeg hierbij eene zeer uitnemende vertolking van de Freischütz-ouverture, wier volmaaktheid en geestdrft Mengelberg een kleinen triomf hadden moeten bezorgen.
Auteursrechtelijk beschermd