Bijdragen aan De Tijd (maart 1909-april 1915)

Arti et Religioni [Aldo Antonietti (Concertgebouw, kleine zaal)]

Het bestuur van ‘Arti et Religioni’ heeft aan zijn leden een circulaire verzonden, waarin het meedeelt, dat het eerstvolgende concert met het oog op de Paaschvacantie is gesteld op den 5en April a.s. Omtrent de uit te voeren werken zegt de circulaire:

‘Ten einde leden en geïntroduceerden een buitengewoon genotvollen avond te verzekeren, heeft ons bestuur de vermaarde ‘Kaiser-Messe’ van Jos. Haydn op het programma geplaatst. Deze Missa van den meester is een dier kunstuitingen, welke verwarmen en verlichten tegelijk, een van zonneglans en jubel doortrild koorwerk, dat in de klare ontvouwing zijner motieven zoowel den kunstkenner als den eenvoudigsten leek ontroert.

‘Gehoor gevende aan de talrijke verzoeken, welke van verschillende hooggeachte zijden tot ons gekomen zijn, zal de avond besloten worden met een herhaling van het declamatorium ‘Terwe’, dat in December jl. zulk een schitterend geslaagde openbaring van een nieuwe melodrama-vorm is gebleken. Naar bekend is, werd het declamatorium gecomponeerd door den Directeur onzer Vereeniging, den heer Hub. Cuypers, op den beurtelings leutigen, aandoenlijken, geestigen, altijd frisschen en pakkend-populairen tekst van René de Clercq, wiens poëzie de heer Alph. Laudy zich bereid verklaarde, ook op dit liefdadigheids-concert te vertolken. Ofschoon den componist vereerende voorstellen werden gedaan, om het declamatorium voor andere kringen in het Concertgebouw te doen uitvoeren, heeft hij der Vereeniging ‘Arti et Relìgioni’, aan welke hij de primeur gunde, ook de tweede uitvoering in de hoofdstad voorbehouden. En Terwe, èn de Kaiser-messe, waarvan de instudeering reeds begonnen is door onze koren, wier ijver en talent eens te meer op onze dankbare hulde aanspraak maken, zullen begeleid worden door het Utrechtsch Stedelijk Orchest. De baten van het Concert zullen voor een liefdadig doel bestemd zijn, en rechtstreeks den velen armen ten goede komen, waarover in de St. Maria-Magdalena-parochie de Conferentie der St. Vincentiusvereeniging hare beschermende, thans helaas ledige handen uitstrekt.

Aldo Antonietti (Concertgebouw, kleine zaal)

De violist Aldo Antonietti gaf gisteravond zijn laatste concert voor eene talrijke en zeer geestdriftige schare toehoorders. Het eerste deel van zijn programma was gewijd aan de hooge kunst en bestond uit eene sonate (in g klein) van Pietro Locatelli (1693-1764), de Chaconne van Bach en het Concerto in d klein van H. Vieuxtemps. De andere helft toonde meer den charmeerenden speelman-virtuoos en bevatte de Sérénade Mélancolique van Peter Tschaikowsky, ‘Träumerei’ van Robert Schumann, L'abeille, dat gebisseerd werd, van Schubert, een Andante espressivo van Dvorak, eene zeer onbeduidende Mazurka van A. Zarzicki en na het eindelooze applaus eene toegift.

Aldo Antonietti is, zonder dat het genoegzaam beseft wordt, misschien de grootste violist, de grootste kunstenaar, de grootste virtuoos, van alle hedendaagsche spelers. Hij beheerscht alles: zich zelf, zijn instrument, de muziek, het publiek, alles. Hij bezit volkomen rijpheid en bezonkenheid; hij ontwikkelt eene vingervaardigheid tot het soevereinste kunnen, zijn toon klinkt vast, groot, rijk, suggeerend, altijd vol beheerschte pracht. Het spel is ernstig, degelijk, bezadigd, zonder 't minste effectbejag, doch immer heftig van werking. Het meest bewonderenswaardige blijft echter zijn technische kunnen dat hij met ongelooflijke buigzaamheid weet aan te wenden, tot kunstenaarsdoeleinden en allerlei virtuozen-trucjes.

De Chaconne van Bach maakte den diepsten indruk, en ik zou haast zeggen omdat pianobegeleiding hier ontbrak en zijn spel niet stoorde. Want van eenheid in samenspel tusschen hem, den kunstenaar, en zijn accompagnatrice, mevrouw J. Mossel-Belinfante, kan nergens sprake zijn. Beide uitvoerders zijn antipoden, en waar de begeleiding naar voren kwam, viel dit maar al te duidelijk en hinderlijk op. Doch ook in solistische passages kunnen wij mevrouw Mossel-Belinfante niet roemen. Zoo speelde zij bij voorbeeld het klavier-voorspel der finale van Vieuxtemps Concert zeer temperamentloos. Dit is te meer jammer, daar het de werking van den violist meermalen merkbaar verzwakte.