Harold Bauer
Harold Bauer gaf gisterenavond eene uitvoering in den Hollandschen Schouwburg. Ellendig was de omgeving, waarin wij zijne voortreffelijke muziek moesten hooren. De vertolker zat op het tooneel, een zeer kaal interieurtje in overstelpend licht; wij in de profane tooneelzaal. Geen wonder dus, dat de intimiteit van Mozart's Sonate in F groot ons verre bleef en ongeroerd liet, maar meer nog Bach's Chromatische Fantaisie geschaad werd in hare volle, rijke passie.
Behalve beide genoemde werken speelde Bauer de heerlijke Fantaisie in C groot van Schumann; Ballade No. 4 in F klein, van Chopin, Rondine van Ravel, een modern Fransch componist, en de dansen van Brahms, opus 39. Een programma, zooals men ziet, van een universeel kunstenaar.
Zijn mooiste, klaarste en fijnst afgewerkte spel en voordracht gaf Bauer zonder twijfel in Bach's driestemmige fuga. De lijnen-voering was hier volmaakt en van de begrijpelijkste helderheid, het leek eene analyse, doch zonder gemis der eenheid. Ook de fantaisie van Bach stond hoog door opvatting. Men mag dit werk beschouwen als een der machtigste, die ooit een kunstenaar schreef. Het is de puurste openbaring van Bach's wijde ziel. En zóó droeg Bauer het voor. Groot van opvatting speelde hij ook Schumann's fantaisie. Vol spontaan leven en geestdrift werd dit schoone werk uitgevoerd. Bewonderenswaardig was de geweldige techniek in den koraalachtig klinkenden marsch der finale. Een en al kinderlijke lieflijkheid als de Sonate is van Mozart, dunkt me niet, dat Bauer ze zijn stoer wezen wist aan te passen. Het adagio vooral wilde me niet bevallen.
Alle nummers werden levendig toegejuicht. Noch bruischender klonk het applaus na het coquette stukje van Ravel en na Brahms' kunstvolle dansen. Bauer gaf ons een avond van 't hoogste kunstgenot.
Auteursrechtelijk beschermd