Bijdragen aan De (Nieuwe) Amsterdammer (oktober 1910-mei 1915)

[Ein Deutsches Requiem van Johannes Brahms]

Sommige reizigers observeerden dat wilden, die zich in droefheid bevonden of in gevangenschap of in andere kwelling een gezang aanhieven van twee of drie tonen en deze herhaalden tot zij in slaap vielen. Het geeft altijd vreugde, bij een kunstenaar vele en verschillende bestanddeelen te vinden der natuurlijke Alziel, en hoe meer atavisme, hoe liever. Daarom laat ik den lezer een blik slaan in den onvervalschten tekst van het Requiem van Johannes Brahms, Zaterdag j.l. uitgevoerd onder Willem Mengelberg.

‘Der Tod ist verschlungen in den Sieg, der Tod ist verschlungen in den Sieg, in den Sieg, ist verschlungen, verschlungen, in den Sieg, Tod, wo ist dein Stachel, Tod, Tod, wo ist dein Stachel? Hölle, wo ist dein Sieg, ist dein Sieg, Hölle, wo ist dein Sieg? Hölle, wo ist dein Sieg? Tod! Wo ist dein Stachel? Hölle, wo ist dein Sieg? Wo? Wo? Wooooo? Wo ist dein Sieg?....’ Ik zei: tot hij in slaap valt; dan begint er eene Fuga.

Een musicus die immer zoo ernstig doet, verlangt natuurlijk dat men zijn grappen op prijs stelt. Daarom noteer ik het volgende Scherzo:

‘Selig sind, Selig sind, die da Leid tragen, denn sie sollen getröstet werden. Selig sind, selig sind, die da Leid, Leid tragen, denn sie sollen getröstet werden, getröstet werden. Die mit Thränen, die mit Thränen, die mit Thränen, mit Thränen säen, werden mit Freuden, werden mit Freuden ernten. Sie gehen hin, sie gehen hin und weinen, sie gehen hin und weinen und weinen. Sie gehen und weinen, sie gehen und weinen...’

Etc... col canto n.b. de muziek staat geenszins ten achter. Zoo zou ik instrumentale atavismen kunnen aanstippen, een erfelijkheid uit de dagen dat de componisten nog niet wisten hoe ze moesten schrijven voor trompetten, bazuinen en tuba. Maar ik wil Oom Jodocus het ongerepte genoegen laten van zulke ontzaglijke bijbelschheid bij een ‘modern’ auteur.

De Italiaansche Opera

Een korte aanteekening. Bij het gezelschap dat de Direttore M. de Hondt uit Italië samenriep, zijn twee kunstenaars, die zich verheugen in de uitbundige sympathie van de hartochtelijke musicomanen der hoogere rangen: Maestro Giuseppe Rubino, de dirigent en Signor G. Nadal, de lyrische tenor. Het zij me veroorloofd daarbij de mijne te voegen; Rubino bezit routine en een vurig temperament, hij schijnt geen buitengewoon orchest noodig te hebben, hij legt gloed en aantrekkelijkheid in alles. G. Nadal heeft den echten Italiaanschen klank en het zuidelijke sentiment, klare résonance en passie. Als de bijvalstukken zijn afgespeeld en de directeur behoeft aanwakkering naar aanleiding eener interessante uitzondering of noviteit, dan zal het me genoegen doen ook de andere artisten te prijzen van dit ensemble, dat door geen enkel Nederlandsch opera-gezelschap overtroffen wordt.