Han Beuker [en Sepha Jansen]
Gelijk de heer Johannes Röntgen, die onlangs debuteerde, staat de heer Han Beuker, die gisteravond voor 't eerst optrad, in het jongste jaarverslag van het Amsterdamsche Conservatorium nog ingeschreven als leerling. Zij schenen geen van beiden te kunnen wachten tot het eind-examen hen zou losmaken van den leeraar, zij konden blijkbaar ook niet wachten tot de rustig ontvouwde persoonlijkheid hen zou vrijspreken van de school. Zoo riskeert men, dat de critici voor den lateren, illusoiren, maar hevig begeerden ‘Prix’ jury spelen en dit veroorzaakt ongewenschte toestanden. Ik had het concert van de heeren Julius Röntgen en Han Beuker, zoolang zij leerlingen en mededingers zijn, zoolang zij misschien schoolkameraden hebben, die door de fortuin minder werden begunstigd, liever niet zien plaats vinden. De een trad op met een conservatief programma, de ander komt met moderne muziek en beide toonden dezelfde gebreken, dezelfde beloften, dezelfde serieuze studie, dezelfde geforceerde matheid, dezelfde muzikaliteit. Maar evenmin als Johannes Röntgen opgewassen is tegen een fuga van Bach, kon Han Beuker op tegen de Sonatine van Ravel, tegen de Toccata van Debussy. Han Beuker heeft eene verdienstelijke, vaardige techniek, maar zijn kijk op de muziek, zijn begrip van de meesters is nog lang niet rijp voor de openbaarheid. Aan de ‘laatste toets’ ontbrak nog zoo goed als alles, terwijl de gewone, zakelijke technische afronding dikwijls leed door gebrek aan beheersching.
Met mej. Sepha Jansen, die in het sordinespel hare expressiefste tonen vond, gaf de pianist Philippe Jarnach's vioolsonate. Er was veel publiek en er was veel succes. Evenals bij Johannes Röntgen......
Auteursrechtelijk beschermd