Ernani (Carré)
Mazzoleni en Hendrik Drost maakten gisteren van Ernani de succes-opera. Karel V, bariton en koning van Spanje, was heelemaal bon garçon; op het gewichtigste moment, toen hem in den familie-kelder de keizersteekenen gebracht werden, liet hij zijn schildknaap den rechter-mouw van zijn blinkend harnas afnemen, omdat die hem te ongemakkelijk zat. De linker zat nog nauwer, maar die wilde niet los. En de koning van Spanje lachte gemeenzaam de zaal in die hem allang gebisseerd had en gelijk hij lachte zong de brave Mazzoleni: met een vriendelijke, warme en alles bezielende grandezza. Hij acteerde als een matroosje, maar zong als een koning en liet het volle circus opdaveren van enthousiasme.
De bandiet Ernani was Hendrik Drost, de eerst-volgende beroemde tenor, gelijk men weet. Over een paar maanden vertrekt hij naar Antwerpen en hij is bezig zich hoe langer hoe technischer te bekwamen. Met den dag ziet men hem groeien als zanger en acteur. Wanneer wij straks de aangekondigde begrafenis bijwonen der Ned. Opera (schijndood!), zal men adviseur en directeur nog moeten verwijten een van de beste krachten der toekomst (Drost, die binnen een jaar De Vos en van Schaick te zamen omver zal zingen), te hebben prijsgegeven - eerst aan Carré, toen aan den vreemde. In Antwerpen luistert men naar goeden raad, hier experimenteert en sukkelt men met middelmatigheden. En ik feliciteer Antwerpen. Drost bezit nog niet de routine om recht op den man af naar het publiek te spelen, maar wat de muzikale intelligentie betreft, de schoonheid van timbre, stond zijn Ernani nergens lager dan Mazzoleni. Drost leerde van de Italianen en zal hen spoedig evenaren.
Het derde bedrijf was het hoogtepunt en zelfs te midden der pralendste culminaties stuitte men op onoverkomelijke hindernissen. Pauwels heeft geen sopraan voor de Elvira, hij heeft geen bas voor de Silva, geen koor voor een opera van zulke groote allures, geen orchest voor deze muziek van Verdi, waar elk instrument zoo hoorbaar open en bloot ligt. Men zat voortdurend te midden van vocale, scenische en instrumentale avontuurlijkheden, welke met elke beschrijving spotten, en die onmogelijk vergeven kunnen worden, zelfs niet ter wille van Drost en Mazzoleni.