Marie Versteegh (Concertgebouw, kleine zaal) [Een serie moderne Fransche liederen]
Mevr. Marie Versteegh gaf hier dezelfde serie moderne Fransche liederen welke zij onlangs in Diligentia te 's-Gravenhage zong. Modern waren er slechts een paar en een goede mentor zou haar zeker gevraagd hebben om de helft van haar programma te schrappen of te wijzigen: men vond er te veel onbeduidende teksten bij onbeduidende muziek en met zeer weinig moeite had zij deze critiek kunnen vermijden.
De zangeres heeft een kostbaar geïntoneerde stem, vol mildheid en melodische nuances; een timbre à la Zorah Dorlyh, Emma Luart en Italiaansche sopranen - waarvan zij de hoogte en de dictie echter met minder meesterschap en minder precisiteit beheerscht. En eene monotonie, die veel verzwakte, eene traagheid van rythme, die veel doodde, scheen te bewijzen, dat mevr. Marie Versteegh nog maar concert-zangeres is. Zij heeft alle tempo's in het oneindige gerekt. Wanneer ik haar raden mag, dan late zij zich een paar jaren voor onderschikte rollen engageeren bij de Italiaansche of Fransche Opera. Zij zal er vandaan komen als eene groote zangeres, die hare gouden stem waard is.
Anton Verhey begeleidde. Aan den eenen kant 'n concertzangeres (hoeveel ongerijmdheid in dezen naam!), aan den anderen een pianist. Prachtig spel, maar geen vertolking. Om een voorbeeld te noemen: Debussy illustreert ‘La flûte de Pan’; die melopee moet niet gespeeld worden als quasi-glissando, doch noot-voor-noot, met accenten in iederen toon. Over de ‘groene kikvorschen’ uit dit Chanson de Bilitis kan ik volmaakt zwijgen. Zelfs die hoorde men niet en wat zou men dan wel hooren?
Noten...... noten...... noten...
Auteursrechtelijk beschermd