Mahlers Zevende
Hoewel de twee eerste hoornisten ontbraken is Mahlers Zevende gistermiddag onder Mengelberg uitgevoerd met groote orchestrale virtuositeit. De symphonie stelde door technische moeilijkheden, door de voortdurende intensieve spanning der uitdrukking en door den langen duur (1½ uur) de zwaarste eischen aan den dirigent, de spelers en de hoorders en geen der drie verdroegen een zoo lange serie hoogste momenten zonder afmatting. Het zou ook niet wonderlijk zijn, wanneer men bij de finale verdwaasde onder het overstelpende licht en den onophoudelijke uitlaaienden klank, waarvan men de kracht ten slotte niet meer controleeren noch waarnemen kan – bij gebrek aan vergelijkingspunten. Voor de koperblazers is deze finale een pijnbank. Ongestoord in droom en lyriek klonk de nachtmuziek van No. 2, het teederste en rijkste aan ziel der heele symphonie, het ongeëvenaardste der heele muzikale romantiek.
Auteursrechtelijk beschermd