Teresa Carreño (Concertgebouw, kleine zaal) [Beethovens Waldstein-sonate en Chopin]
Toen dit geslacht geboren werd, maakte Teresa Carreño, die grootmoeder zou kunnen zijn van een wonderkind, reeds tournées. Zij heeft haar hart geschonken aan een schoonen zwarten vleugel en honderde piano's gaf zij hare kortstondige liefde (want een ideaal-vleugel is reeds eene illusie en een waan, omdat men hem niet mee op reis kan nemen) en na deze onafzienbare jaren rouwt zij waarschijnlijk om menige afgestorven piano, die in de lange zomersche vacanties vroegtijdig den laatsten snik gaf, broos als die luit uit den Nuit de Mai van de Musset, welke nauwlijks één kreet van passie verdroeg zonder te breken. En Teresa Carreño heeft véle kreten van passie geslaakt op het edele ivoor der toetsen en als zij eene echte vrouw is dan rouwt zij niet alleen om den dooden vleugel, maar ook om die verre en doode kreten. En uit al dezen rouw straalt nog eene lange toekomst, eene toekomst in de zachtste en meewarigste demi-teintes, droef-blije herdenkings-klanken als een achtergrond voor plotselinge opflakkeringen van den ouden gloed.
Teresa Carreño, die eene schoonheid was, is eene godin geweest der vorige generatie. Ik respecteer den droom en vooral den droom van anderen. Er is ook niets eerbiedwaardigers dan eene legendaire vrouw, die een legendairen roem heeft. Ik denk zelfs aan het concert terug zonder teleurstelling. Wat kan het haar schelen, de virtuose, die zich in deze wereld wel vreemd moet voelen, dat ik hare Waldstein-sonate een beetje moe vindt, te langzaam van tempo, te gelijkmatig, te berustend en te veel in het accent van grootmoeder die een sprookje vertelt? Dat ik in haar sterke Chopin nog de melancholie hoor van vergane bloei en vergane kracht? Een Nocturne, een Polonaise, eene Ballade, alles in donkere tonen en alles in treurmarsch - wat maakt 't, dat het me niet geboeid heeft en geen enkel enthousiasme gegeven heeft? Ik heb alles bewonderd, het legato, het pianissimo, de triller, de nuance, het toucher en zelfs den omfloersten klank.... Maar hoeveel andere godinnen van onze generatie hebben deze eigenschappen èn de rest!
Tot over tien jaar, onsterfelijke; gij hebt dan misschien de mystiek en de huiveringwekkende rimpels van Maeterlincks oude heldinnen. Wat zou ik u gelukwenschen met dit aureool dat gij tracht te overwinnen.
Auteursrechtelijk beschermd