Louise (Stadsschouwburg)
Parijs is eigenlijk niet heelemaal wakker geworden. Het bleef eene berceuse, eene zeer correcte en goed-verzorgde berceuse, maar wij zijn nauwlijks gekomen tot eene verbazing, laat staan dus eene overrompeling. Fouten zag men er niet veel. Het scheen, dat enkele cris de Paris niet op tijd waren aangekomen en dat andere Cris vergeten hadden den luisten toon te treffen. 't Eerste tableau, tweede bedrijf, bleef ook zeer mat en vervelend van uitgerafelde geheimzinnigheid; 't ensemble der Bohémiens miste zijn effect, het was misschien goed bezet, maar slecht ingespeeld. Alles teemde een beetje, het lodderoogde en luilakte te midden van de zeer schoone en zeer geperfectionneerde harmonieën. Ook de Montmartre-scène ging maar zoo-zoo: prachtigen koorklank en een goed orchestje op 't tooneel, maar als regie een kleurlooze mislukking, een warboel van rommel en élégance. In de bezetting der moederrol heeft men gemeend nog geen verandering te moeten brengen en de entrée van Mme. E. Bennett, al heeft zij bijgeleerd in haar spel, paste zich weinig aan bij het geval. De stem klappermolent ook nog altijd te veel in dit milieu van Fransche timbre's.
Het geheel gaf mij den indruk van een vrij goed geslaagde generale repetitie en ik kan het tekort aan leven, tekort aan tempo, tekort aan rythme, tekort aan muzikale passie dezen keer slechts wijten aan den dirigent Deveux. Mme. Luart zong de Louise en al is zij geene midinette, zij is eene zangeres met ragfijne welvingen van klank, die den ganschen avond boeien als kunstwerk op zichzelf. Beckmans is een Vader voor wien men steeds respect zal hebben, maar tegen den Julien van Dister had ik allerlei intieme bedenkingen. Het klonk onvrij en zoo weinig bezield, dat hij wel slecht gedisponeerd zal zijn geweest. En de rest der 40 solisten is door geen enkele eigenschap van haar achtergrond gekomen.
Serieuse critiek kon eigenlijk geen enkel tooneel lijden van deze voorstelling. Het gróótste moment van Louise, de hymne aan Parijs, trof meer door de illuminatie en het schamele vuurwerk, dan door eene hechte eenheid van het duet, het minste wat men mag vergen en dat was een misselijk teeken. Maar een ‘huis vol menschen’ applaudisseerde - al was het niet fanatiek - zoo sterk zijn liefde en herinnering.
Auteursrechtelijk beschermd