Italiaansche opera: La Traviata (Paleis voor Volksvlijt)
Aan alles went men, men went aan gruwelen, aan een oorlog, die elke minuut zeven levens kost, aan kultuur en ridi-kultuur, zooals men wende aan ‘La Traviata’. Ik begrijp de voorkeur niet der negentiende-eeuwsche menschheid voor deze Dame sans Camélias, wier vogelvluchtig leven men gedurende vier bedrijven det wegkwijnen in een crescendo van melodische kuchjes, de symbolen der ziekte, waarvoor men in alle postkantoren en stations gewaarschuwd wordt. En dan de gewoonte om ‘La Traviata’ te ensceneeren in rok en witte das; eene aria van Verdi te zingen met een hoogen hoed! Dat is me te sterk, met alle respect voor Couperus.
Het was de avond der debuten. Margherita Bevignani speelde de Violetta; eene hobo-stem met een aroom van Spaanschen wijn, geen groot geluid, evenmin als een groote persoonlijkheid, maar doordringend van timbre, handig en met een vaardige coloratuur; zij wás zwak in 't eerste bedrijf, maar won voortdurend.
Salvaneschi zong den Alfredo. Een coloriet, dat het midden houdt tusschen tenor en baryton en zoo de baryton-maniakken evengoed bevredigde als de tenor-maniakken; geen juveniele kunstenaar en wat heeft ‘La Traviata’ harder noodig! Signor Corados, de vader van Alfredo, vroeg niets dan een pickelhaube, een schild en een zwaard om een Wagneriaanschen koning voor te stellen, het type van edelaardigheid, zalvende berusting en grijzende muziek. Corados heeft een prachtige stem, maar zijne deftigheid, zijn flegma en zijn hooge hoed!
Rousseau's Devin du Village viel in 1829 voor altijd (na een langademigen triomf) toen een der bezoekers van de verste rangen een reusachtige, witte pruik liet zakken. Welke schoonheid minnaar der galerij zal een einde maken aan het Davos-feuilleton van ‘La Traviata’ door een hoogen hoed neer te laten? De roem van Verdi is veelnamig genoeg om dit verlies te lijden en waarom zou men ook aan dit verlies niet wennen?
De temperatuur der stemming was min of meer betrokken. Giovanelli dirigeerde uitstekend, maar de eenige, die 'n hulde verdiend had dezen avond was de souffleur; hij heeft eerzucht en wilde zich ook eens laten hooren, quand même. Er zit een verdienstelijke bas aan.
Auteursrechtelijk beschermd