De triomf van Else Grassau (Rembrandt-Theater)
'k Heb er geen flauw idée van.... Waar vindt men ons volk? Onder de waanzinnige en mystieke bemanning van den Hollandschen logger? Op den Stadion-kermis? In een doleerende kerk? In het Théâtre Pathé? In het Rembrandt-Theater? Ik heb er geen flauw idée van. Eene Duitsche, tegen wie honderd ingezonden stukken zijn geschreven, omdat zij Hollandsche zangeressen van de baan wist te schuiven, leert onze taal, schildert zich een alleraardigste moedervlek op den rechterschouder, die in 't tweede bedrijf óvergeschilderd was, en viert een triomf, welke ons patriottisch hart slechts een Willy Bierlee of Antoinette Sohns had durven wenschen. Hoe is het mogelijk! Het doek kon niet zakken van de bloemen, waarvan Juffrouw Else boeketten in haar armen knelde als waren het bébés. Ja bébés. Maar zij had ook reden om tevreden te zijn, want is er ooit eene zaak beter gelukt!
Het mooiste is, dat men niet protesteeren kan. Dit Hollandsch was dragelijk en als zij sprak dan verstond men het ten minste. Zij danste met drie beenen en een tango als L'Adorota zou zelfs een Duitsche, die géén Hollandsch kent aan zoo'n succes helpen. Eene liefdesverklaring? Vijf-en-twintig liefdesverklaringen, zoo gedanst en zonder het bis te rekenen. Ik ben zoo vriesachtig niet, vicomte, zegt Else Grassau (dat is toch geen verkracht Hollandsch!) en zij heeft gelijk. Hare stem leed van een beetje zenuwachtigheid, maar dat kon geen enkele fluiter aan den gang brengen. Dit had alleen de overgeschilderde moedervlek vermocht.
Wij kunnen Max Gabriël nog slechts vragen om in de vestibule, in de vestiaire of nog in den keller, eene houten juffrouw Grassau te laten timmeren, die gelijk de Congoleezen, met hun fetishen en de Berlijners met hun Hindenburg, bespijkerd zal worden; bespijkerd ten bate der Nederlandsche solisten, die hier nog aan den dijk gezet zullen worden. Het schilderesje Yvonne moet er uit; zij moet er uit, want zij was uitstekend.
Het Rembrandt-theater was stampvol; de meeste entre deux âges. En nu de Cubaansche voor 't eerst in 't Hollandsch gegaan is, ben ik benieuwd, welke de nieuwste Amsterdamsche mop zal worden: ''k Heb er geen flauw idée van' of Ik zeg niet, ik beweer niet, ik weet – klok, klok.... Ter eere van juffrouw Grassau natuurlijk.
Auteursrechtelijk beschermd