D'Amstelsche zang-goddin

[p. XV]

Op de Hemelzang van Juffrouw Kornelia de Vlieger.

't PArnassus roemt op negen wenschen,

Apollo op zijn schelle lier

En zoete stem; maar ik roem hier

Geen Hemel-nimph, maar 't puik der menschen,
Die met haar zoete stem de harten

Kan dwingen, als wel eer Orphé

De rotzen, berg en dieren deê.

O Nimph! die 'k derf met Cane tarten.
Wat wreede Cyclops zou niet buigen,

Als hy de weêrgalm van uw stem

[p. XVI]

 

In d'ooren ving, ik weet men hem

 

Haast zat zou zien van bloedt te zuigen,

 

En al zijn tyranny vergeten,

 

Door uwe tover-stem vervormt:

 

O stem! die hert en ziel bestormt,

 

Wijl 't oog der heem'len top gaat meten.

 

Hoe veel te meerder, ô gy schoone!

 

Behoord' u Amstels frissche jeugt

 

Te eeren, die, met staâge vreugt,

 

Uit uwe mondt de zoete toone

 

Zo aangenaam hoort wedergalmen:

 

Ik vlegt u hier een zege-krans,

 

Op dat gy aan der Musen dans

 

Moogt pronkken met gewijde palmen,

 

Als van haar all' Verwinnaresse.

 

O baak! ô noord-star van de deugt,

[p. XVII]

 

Recht voor-beeldt van volmaakte vreugt;

 

O ziele-schaakster, pronk-goddesse,

 

Om wie Jupijn zijn troon zou laten,

 

En dalen, op het zoet geluit

 

Van uwe stem, ten hemel uit,

 

Al zou hem Juno eeuwig haten.