Langs groene hagen

[p. 189]

Regenvreugde.

Weer ronkt de regen rond het huis
En schuimt en bobbelt langs de straten;
En dretst en spoelt en stroelt, dat bruis
En schuim, haar witte vlokken laten

Waar 't water blij den ronden mond
Uitbuitelt van te nauwe goten.
Hoe vreugdig soest de regen rond
Het huis! Hoe komt hij gul gespoten,

[p. 190]

 

Met felle gulpen van het dak!

 

De droppels sprenkelen en hippelen

 

Dat waterbellen dicht bestippelen

 

En dansen op der slenken vlak!

 

 

 

't Zijn klare stolpjes van kristal

 

En 't zijn fonteintjes die daar springen

 

Omhoog, in driesten droppelval.

 

 

 

Hoe blij om 't huis dat waterzingen!

Einde-Oogst na de lange Zomerdroogte van 1899.