Langs groene hagen

[p. 187]

De Narrenbel.

Hij sprak met eene stem, gedommeld
En zacht, als kwam zij diep:

‘Ik hoor

Ze altijd, altijd!... Ze rinkelbommelt
In mijne hersens voort... Aldoor! aldoor!

Wat klokke dat ook moge luien
Met zware galmen in mijn hart:
De stormklok 't gistend brein opruien;
De beeklok tampen; traag en zwart

En bang, de doodklok rouw verkonden;
De feestklok juichen plechtig-blij; -
Toch klepelt door die stalen monden
Een dwaze narrenbel voor mij.

[p. 188]

 

Haar schrille, gekke tonen rinkelen,

 

Raaskallen, bokkespringen wild dooreen;

 

Doen dartele arabesken krinkelen

 

Door strenge en eedle lijnen heen.

 

 

 

Ze tingeltinkelt staag daar binnen;

 

En ratelt dol door elk akkoord;

 

En schaterschalt door droeve zinnen;

 

En rimmelrammelt immer voort.

 

 

 

Ze zal mijn brein en ziel verdelgen.

 

Soms beiert zij en wekkert af

 

Alsof een veder brak: dan velgen

 

Van 't rad al mijn gedachten af.

 

 

 

Hoor! hoor!... dat rinklen weer beginnen!’

 

 

 

Ik zag zijn angstoog wijl hij sprak.

 

 

 

Nu is het midnacht in zijn zinnen

 

Ook zwijgt de bel: de veder brak.