Langs groene hagen

[p. 184]

Bij het Graf

van Jan Joris Mulder.

Een blinkend licht lag op den zerk;
Een schimme was de witte berk;
'k Heb bij 't geliefde graf gestaan
In stillen nacht en blanke maan.

Geen ritsling ging er door de kruin;
Maar 't maanlicht glom in 't looverbruin
En 't had met vlokken licht belaan,
Als vlokken sneeuw, de stille blaan.

Niets ruischte er in dit duister oord,
Noch fluisterde er een levend woord,
Op zerk en berk bleef ijskoud staan
Dat loodblauw licht der strakke maan.

Daar onder zwijgt voortaan de stem,
De zoete Vlaamsche stem van hem,
Die, ach! zoo vroeg is heengegaan
In stillen nacht, bij blanke maan.