Langs groene hagen

[p. 179]

De Vijver.

Een wrange houtgeur waait in 't vochtig loof
der hazelaren, door een zomerbui
gedrenkt en siddrend nog in reiner groen.
In 't schamel, bruinend avondscheemren glimpt
de vijver, vlammig moorend als een kleed
van zware zijde. Donker ruischt de kruin
der boomen; donkrer nog het dicht struweel
waardoor nog droppen zijgen. - 't Watervlak
wordt langzaam gladder, doffer, grijs en vaal,
en 't ligt in 't felp der groeze neer, gelijk
een stalen schild, gelaten door een reus.
En wen de nacht dra, zwart als weduwfloers,
stil, onbeweeglijk, in 't gebladert hangt,
is 't of de vijver naar omhoog in 't ruim
blijft staren, als een sterblind monsteroog,
strak, zonder wimpers, pogend 't nooit doorpeild
geheim te peilen der onmeetlijkheid.