Langs groene hagen

[p. 168]

Het Zonnespoor.

Wie eens de zee zag bij zonsondergang
Als de eindeloosheid zingt haar avondzang,

Die heeft zijn oogen blindgestaard op 't vonkelend
En breede zonnespoor dat over 't kronkelend

En deinend zeevlak naar den einder liep.
Die heeft gewandeld over 's afgronds diep,

Aan Godes hand en zonder Petrus' schromen,
Naar 't gouden land van zijne vrome droomen.

[p. 169]

 

Hoe hoopvol hieldt ge dan den blik gericht,

 

Nu zonneblind op 't zinkend zongezicht!

 

 

 

Gij hadt den weg ontdekt die ons kon leiden

 

Naar 't heimvol land waar duurbren ons verbeiden!

 

 

 

Maar... 't spoor verzwond en, ongestuim en vaal,

 

Zwolg de afgrond weer den weg van 't Ideaal.