Langs groene hagen

[p. 167]

III

Laatdunkend stroomt zij voort. Ze is breed genoeg,
En diep genoeg dat zij wel schepen droeg.

Zij wordt gewis een landstroom, die zal spiegelen
De sterren en waarop kasteelen wiegelen.

Zij droomt zich overkield en dichtbemast
En beurend hoog een rijken wereldlast.

Zij werpt haar bruis op de oevers, gaat aan 't klotsen
En schuimt en klatert tegen zoom en rotsen

Zij nadert hare heerschzucht, haren droom;
Zij naakt... en valt in d'afgrond van den stroom.