Langs groene hagen

[p. 151]

Licht en schaduw

[p. 153]

De oude Voerman.

Aan Kunstschilder Frans Simons.

Heel traag hotst voort de hooggewielde wagen;
Klaar klinkt de zware hoefslag van den ruin.
‘Ik heb nog nooit zoo'n kostbren last gedragen!’
Zoo denkt de voerman, glimlachten ziet schuin,

Bezorgd, te ruggewaart, met vaderlijk behagen:
Op 't achterdwars zit, schonglend, kant en kuin,
De kinderrist, die rinkelt giegelvlagen...
‘Dju, Bles!’ De toomstreng kletst oploomen bruin.

De steenweg parelgrijst in zonneschijn;
Om snoezige gezichtjes lokjes dartelen;
Kersroode mondjes kraaien schel en fijn;

Blauw oogjes tintelstarren, beentjes spartelen.

En de oude voerman rijdt die kindervreugd
Behoedzaam, goedig, door de lentevreugd.