Langs groene hagen

[p. 154]

De Stoomtram.

Daar glijdt hij langs den grijzen steenweg voort,
En blaast zijn dikke rookpluim hoog, en boort
Zijn witte kronkels door de loovermeien
Die op zijn baan haar koele lommer spreien.
Snel glippen weg en kentlen boom na boom.

Hij spoedt de boerenhoofkar, traag en loom;
De koets des vrijheers met haar koppel kleppers;
En 't blaffend span, van vijf, zes pootenreppers,
Des kalverkruiers, in zijn vaart voorbij.
Alleen de wieler bolt hem trouw op zij
En vliegt naast hem op zijn gewiekte beugels,
Op stalen raderspeeken, slaande als vleugels,
Rondbliksemd langs het grinten reepelpad:
De stoom verwonnen door het tweelingrad!
Jochij! roept tot den stoker nu de trapper;
En, bukkend op zijn stang, vliegt hij nog rapper

[p. 155]

 

't Gevaarte voor met zegeroep: Vooruit!

 

Als antwoord gilt het schrille stoomgefluit.

 

En 't volk, van op de voor- en achtertinnen

 

De hoofden lachend saam, en die van binnen

 

Het vroolijke gelaat ter raampjes uit,

 

Begroeten blijden match en juichen luid.

 

 

 

Het lindeloover op ons hoofden klappert;

 

Het groene goud der Westerkimme wappert

 

Door dichtgestamde mastebosschen heen.

 

Of spiegelt parelmoerig in een veen.

 

 

 

Zoo snelt de stoomtram voort van vlek tot vlek,

 

Vertrouwlijk, vriendlijk en met lang gerek

 

Van schuiflen, schuivend langs de huizenrijen

 

Te midden kinderjuichen. En zoo rijen

 

We vroolijk voort; en op ons blijde vaart

 

Is statie, herberg; en de overste is een waard.