Langs groene hagen

[p. 143]

Willem van saaftingen.

I. In de Abdij van Ter Doest,

Mijnen vriende Adolf Pauwels.

Eén droomt niet mee het vredig, mystisch droomen.
Hem laaien roode vlammen in 't gemoed.
Hij snuift en ruikt, - als de kameel het doornen
Der bron, - den verren, purpren reuk van 't bloed.

Die blikt zoo trotsch alsof hij niet geloofde;
Die kreunt niet mee den strengen, stroeven zang;
Noch buigt het hoofd als needrig al de hoofden
Der vrome broeders buigen in den rang.

[p. 144]

 

Hij riekt het bloed en ziet die roode vlam

 

Die sparkelt in den norschen kop der stieren;

 

Hij bidt niet: ‘Heere, hoed den Vlaamschen stam!’

 

Maar tast het staal van zijn gespannen spieren.

 

 

 

De beeklok klept en klingelt kalm en klaar

 

In de avondvree; terwijl met stillen stap

 

Ter celle glijdt de sombre monnikschaar.

 

Het bleek gelaat deemoedig in de kap.

 

 

 

Eén gaat niet mee maar storremt in den stal,

 

Rukt los twee paarden, grijpt van 't een het greel

 

En slingert op de graat, vliegt kling en dal

 

Door, hollend voort zoo'n dollen rit geheel

 

 

 

Den nacht naar 't Zuiden, dat langs gansch de baan

 

De vonken sparklen. - Wat voor mijn tweede peerd?

 

- Dat beest..,. - Dubloenen vraag ik niet, komaan!

 

Zeg waar de Franschen zijn en geef me een zweerd!