Langs groene hagen

[p. 112]

De Zonnebloem

Op hoogen stengel staat
Haar stralend zongelaat,
Haar krans van glans, gericht
Naar 't blinkende gezicht
Van 't hemelsch zusterlicht.

De stengel houdt het schild,
Het gouden schild getild
Met slanken arm omhoog,
En richt dat vlammend oog
Strak naar den hemelboog.

En door haar liefde kan
Noch wil de bloeme van
Den minnaar blikken, dien
Zij 't zwellend hart blijft bien
En trouwig lief bezien.

[p. 113]

 

Zoo blijv' mijn oog op u

 

Vol trouw gericht, én nu

 

En immer; en ook groot-

 

er word' mijn hart, dat bood

 

Zijn liefde u tot den dood.