Langs groene hagen

[p. 88]

IV

Het Zilveren Landschap.

Uit fellen vriesnacht is 't geboren
In Louwmaand; 't is een blank gedicht
Dat rijst in 't maagdlijk morgengloren:
Een zilvren land in gouden licht.

't Is dauw in marmer; en 't zijn nevelen
Gevat tot glinsterend kristaal;
De witte zonnestralen hevelen
Heel zuiver door dien witten praal.

Albasten boomen, stijf en killig;
Een lente zonder bladgeruisch;
Een glinsterpracht; een wasdom grillig
En trotsch, maar stil en kil en kuisch.

[p. 89]

 

Geen tak verwiggelt in den boom;

 

Geen blanke loovertjes verwemelen.

 

't Is een versteende maagdendroom,

 

Gestikt op 't zijig blauw der hemelen.

 

 

 

De winteradem is geronnen

 

In langen baard van ruig struweel;

 

Elk pijltjen is met sneeuw omsponnen;

 

De zode is donzig, blank fluweel.

 

 

 

De treurwilg laat zijn witte lokken

 

Neerhangen, of die weelde woog;

 

En laat haar op den vijver vlokken

 

Als vlechten op een doffig oog.

 

 

 

Het is een opbloeiing van ijs

 

Waar dennen zilvren mijters dragen;

 

Met ijzelroosjes op de hagen;

 

Met loof en bloemen parelgrijs.

 

 

 

't Zijn ijzelmeien en lianen;

 

't Zijn parelsnoeren; 't is een bosch

 

Uit wondersprookjes; en 't zijn lanen

 

Vol vreemde vruchten, tros aan tros.

 

 

[p. 90]

 

In zilvren pantsers staan de boomen:

 

Als reine ridders van den Graal,

 

Verdiept in hunne vrome droomen;

 

Verzuchtend naar de gouden schaal.

 

 

 

De zon rijst hooger, kust het woud:

 

Nu ruien takken tintelglansen;

 

't Vlokt eiderdons en parelkransen.....

 

Daar staat weer 't zwarte net van hout.

 

louwmaand.