Langs groene hagen

[p. 86]

Ijsbloemen.

Ze ontluiken in den doodenglans
Der maan van stalen winternachten;
Ze vlechten saam een matten krans
Van bloem en blad. Uit slanke schachten,
In garven, hooge ranken klimmen;
't Akantenblad er berenklauwt,
En blad en bloem en sterren glimmen
Met glinsterparelen bedauwd
Door 't manelicht.

't Zijn bloemen grillig,

Fantastisch, vreemd, met kelken killig,
Van ijs. Het is een doodsche groei;
Een fletse bloesem zonder bloei.

't Zijn rozen midden meepsche lof,
Als oogen zonder blikken dof.

[p. 87]

 

Waar andre bloemen bont door leven,

 

Dat doet haar bleeke glorie sneven.

 

 

 

Ze bloeien ver van licht en gloed,

 

Ze leven als 't al sterven moet.

 

 

 

En wen, op sneeuwen velden, achter

 

Het net van naakte twijgen, groot,

 

Oranjekleurig, stralend zacht, her-

 

Oprijst de zon, dan blikkren rood

 

Die bleeke bloemen en, dan blozen

 

Ze als 's lijders wang. Te vonklen staan

 

Ze een stond in 't rozig uchtendkoozen.....

 

Dan slinken lijnen weg, vergaan

 

Heel traag.... De kus van licht en gloed

 

Haar zachtjes, zachtjes sterven doet.

 

 

 

In tranen smelt haar lentepracht;

 

Ze weenen, weenen langs de ruiten,

 

Haar schoonheid van een enklen nacht.

 

 

 

De zon gloeit hoog en wit nu buiten.