Langs groene hagen

[p. 82]

Zondvloedgedicht.

III.

Het is nu weer, als toen de navelwellen
Der zeeën, hooger klotsten vijftien ellen
Dan hoogsten bergkrits. Dijzig is 't alom;
En huis en boom verdoezlen doodsch en stom.

Zoo vaal was het op aard, toen de Arkesteven
Alleen, op 't algezwalp, kwam aangedreven
In 't licht, verguld door zwijgende' ochtendstond;
Wijl, onder hare kiel, een scheemring stond,

Een balk van schaduw; en de zonneklaarte
Gedoofd neersijpelde door 't waterruim:
- Die balk van schemer, als een zwart gestaarte,
Zwierf mee waar de Arke dreef op 't veld van schuim.

[p. 83]

 

Als nu, was 't voor degeen, die uit de gorden

 

Der Arke bleven; voor die bleeke horden

 

Van menschenristen, vlottend langs den wand

 

Des bergs neder, tot op zode of zand.

 

 

 

Zoo was 't, wanneer de weenende englen zochten

 

Naar 't kindje hunner wake, in rijk van Dood;

 

En, 't zuiver hulsel vindend, het weer brochten

 

Naar 't licht, gelijkwaad in hun zilvren schoot.