Langs groene hagen

[p. 59]

II.

De Kerselaar.

Een kreupel, kermend om erbarmen,
En die zijn kromme rugstreng wringt;
Wanstaltig, met verwrongen armen,
Gebocheld, bonkig en verminkt:

Zoo staat die oude kerseboom
In blauwen Juli-middagdroom.

En om dat vormloos wangedrocht,
En om die hobbelige schonken,
Daar waait een groene looverlocht
Gestippeld met robijnen vonken.

Wel ruig van bast en knoetig, maar
Verweeldrigd staat de kerselaar.