Langs groene hagen

[p. 54]

Hagelstorm,

Rosgele horden, die elkander horten
Als rotsen, wentlen woelig aan de kim;
En aaklig huilend, klagend, jamrend, storten
Zij tuimlend voort door 't valsch, vaal daggeglim.

Gelijk een drieste voorwacht rukken winden
Vooruit; een dik gordijn van stuifstof hangt
In 't ruim, opwarlend dat de wegen blinden.
De boomen sollen en de bliksem slingerslangt.

Nu smakt de rosse bui haar ijzren schroot,
Haar knettrend snelvuur neer van plettrend lood,
En 's landmans gouden stengels, 't zwanger koren,
Ligt kort verhakt, vermodderd in de voren.