Langs groene hagen

[p. 52]

Wiedemaand.

Df. Bruidegom.

Daar is de bruidegom, de klare Dag.
Hij beurt het hoofd, gekruifd met gouden stralen,
In 't vonklen van turkooizen hemelzalen;
Om 't schitteraanschijn zweeft een rozenlach.

En met dien lieven lach treedt hij te voor.
Hij zoent het woud, het woud schiet juichend wakker;
Hij zoent de pijltjes koren op den akker
En zoent het slenkjen in het karrespoor.

De wouden zingen, steken luide kelen op;
De blijde bogerd joelt, de kanten schetteren,
De twijgen kwelen en de heesters kwetteren:
Een kraai begroet Hem, zwart op wilgentop.

[p. 53]

 

Maar zoeter dan dit schallend wellekom

 

Zijn Hem de dauwedroppels van de hagen

 

En van de stille wei: want allen dragen

 

In 't hart het beeld van lieven Bruidegom.