Langs groene hagen

[p. 48]

Meienavond.

o Meienavond, als het lonken
Van vrouwenoogen teer en zacht!
In 't blauwe deemstren blankt de boomgaard:
Een witte lach vóór donkren nacht.

In 't Westen blijft een gloring dralen,
Een lange strook van bleek safraan:
Zij glimmert achter hooge stammen
En kruinen, die zwart roerloos staan.

En de avondsterre flikkert Westwaarts:
Een gouden vogel die van ver
Uit diep azuur komt aangevlogen
Op vlammen vlerken reppend her,

[p. 49]

 

Maar nooit genakend.

 

Voornacht,

 

Zoo innig en gemoedlijk stil,

 

Wat zachte ruisch ging door het loover,

 

Wat prevelde er in 't bladgeril?

 

 

 

Was 't een gebed van die met lippen

 

Niet bidden maar met gansch hun ziel?

 

Of was 't Gods glimlach die van ginder

 

Heel hoog op aarde nederviel?