Langs groene hagen

[p. 29]

't Vrouwtje in 't Bosch.

't Motregent staag, het smokkelt,
't Is dijzig in het woud;
Het vrouwtje gaat en sprokkelt
Het doode, dorre hout.

't Is huiverig en killig
In hare leege hut;
De winden spelen grillig
Door 't wrakke leemen schut.

Zij beurt met kleumsche handen
De sprokke takjes op:
Straks zal het haardje branden,
En zieden 't mager sop.

[p. 30]

 

Daar komt een fluksche jongen,

 

Opdruistig van gelaat,

 

Door 't sporkenhout gedrongen,

 

En plots voor 't vrouwtje staat.

 

 

 

‘Laat vallen!’... Ze zou grijzen,

 

Ze had een schoot vergaard;

 

Ze laat de sprokkels rijzen,

 

En keert naar dooden haard.

 

 

 

Boschwachter! zelf gewonnen

 

Met gort, met brij gevoed;

 

Hoe is bij u geronnen

 

Tot ijs het hartebloed?