Vonnis over Yvonne

[p. 41]

35.

Op witte wanden schouw ik weer
de tekeningen met de tinten van
de zeven elementen: tedere
transities en verbanden eeuwen
ver ontstaan. Een god (een andere
steeds andere) strekt weer
zijn armen uit, maar ditmaal bij
vergissing, want ik ben er niet.

Misschien is ergens van Yvonne
een bronzen gisante gegoten, met
een Egyptisch, soms een Florentijns
gelaat. Ik ken het. Ik vergis me niet.
Maar ik bezoek het niet. De straat
is trouwens opgebroken want
de huizen zijn verlaten en
het hele dorp is uitgestorven.
Maar het leven is oorspronkelijk
en sterk in deze wepelheid
ook al vertraagt mijn hart.