Vonnis over Yvonne

[p. 40]

34.

Mijn kat zit naar mijn woorden
te staren, wassend uit mijn pen,
zo licht als schaduw van een wolk
over mijn koniferen, als het licht
der geliefde door Dantes Vita Nuova,
zo licht dat de wijn in mijn glas
er jonger van wordt.

Een kat is

echter kleurenblind ook voor bloemen.
Ik ben vandaag de woorden dankbaar
als voor de wolk voor de zon
het herfstblad op mijn schouder
de blauwe vlinder op het alpenpad
de wijsvinger naar het vlekje
Kariae diep in Hellas, moederdorp
van de kariatieden.

Het zijn

woorden die alle hulpelozen helpen
en adem benemen aan wie heugenissen
in een vloed aan ebbe overlaten.

Ik adem nu de lucht uit orgelpijpen
door sacrale handen heerlijk en
beheerst bespeeld. Mijn longen
staan wijdopen als voor de bries
waarop nog steeds de geuren drijven
van de tuinen tussen Tigris en Euphraat.